Time Flies....

Pfff, het is alweer een maand geleden dat ik een verhaal op m'n weblog heb geplaatst, de tijd vliegt!Maar hierbij even een korte update:

Ik ben m'n laatsteverhaal geeindigd met 'Hup Holland Hup', echter heeft het niet mogen baten en speelde Oranje het slechte toernooi in de geschiedenis. Toch lekker dat je dan in Australie zit, dan krijg je veel minder van al die ellende mee....

Gelukkig won Duitslandniet want het stikt hier van de Duitsers. Als je vertelt dat je uit Nederland komt moet je steeds aanhoren hoe slecht we wel niet waren en hoe goed zij wel niet speelden....

Na deze afgang nog zo'n twee weken in Cairns doorgebracht, en voor m'n reis naar Brisbane uiteraard weer een advertentie op Gumtree geplaatst om de benzinekosten van m'n auto te delen. En wat nam ik mee, een Duitse, je kunt gewoon niet om ze heen, overal Duitsers! NaastDuitse 'Johanna' ook een Spaanse meegenomen, 'Marina'. Marina sprak een beetje gebrekkig Engels, netzoals de meeste Zuid-Europeanen. Ik heb nog nooit zo vaak 'sorry' gezegd omdat ik niet begreep wat ze zei. Dan vroeg ik aan Johanna: 'begrijp jij wat ze zegt?'Maar wederzijds gold hetzelfde. Ik spreek vrij snel, waardoor zij er weinig van begreep, Johanna vertelde dan in sloooowmoootion aan Marina wat ik bedoelde. Overigens deed ik dit de eerste dagen ook, maar na twee dagen raakt je geduld toch op.....

Daarnaast reisde ik samen met, daar zijn ze weer, tweeDuisters: Nico en Bernardo. Zij huurden samen met een andere Spaanse Anna een campervan.Echter lag het tempo van 'Anna and the guys' niet zo hoog dat van samen reizen nauwelijks sprake is geweest. Je kunt het meer omschrijven als een soort achtervolgen. Als wij ergens weggingen dan kwamen zij ergens aan. Waarschijnlijk hebben ze ooit een jointje gerookt en zijn altijd stoned gebleven.... Maar ze waren wel heel aardig....

Wij zijn eerstde Tableland Area gaan verkennen, deze 'area' ligt ten zuid-westen van Cairns en staat bekend om haar jungles en watervallen. Anna and the guys zijn eerst naar het noorden gegaan (Cape Tribulation, echter was ik hier al geweest) In een van de vele Nationale Parken kwamen we zelfs nog een 4 meter lange Python tegen.... Over de flora & fauna niets te klagen in het noorden van de staat Queensland.

Vervolgens afgereisd naar het zuiden, bestemming Airlie Beach. Airlie Beach is een klein dorp en heeft weinig te bieden. Zij is bekend vanwege de Whitsundays, een eilandengroep welke tot de mooiste ter wereld behoren, met als trekpleister Whitehaven Beach. Vanuit Airlie Beach vertrekken alle boten richting deze eilanden... De dames wilden graag Whitehaven Beach zien en snorkelen in 't reef. Echter had ik dit al in Cairns gedaan en stranden genoeg gezien in Australie. Daarom besloten te gaan vissen op een charterboot. Samen met 4 'aussies' zijn we de woeste zee opgegaan om vis te vangen. Ik ving de meeste vissen, 4 stuks waarvan 3 Trevallies, een sterke roofvis. Echter waren deze te 'klein' om als avondmaal te dienen, maar desondanks toch een mooie dag gehad.

Sinds Airlie Beach is het weer trouwens belabberd, regen, regen en nog eens regen... Daarom weinig gedaan op de weg naar Brisbane. De dames heb ik woensdagafgezet in Noosa, zo'n 100 kilometer boven Brisbane. Zelf ben ikvolgende dag naar Australia Zoo geweest. Deze dierentuin stond hoog op m'n shortlist, omdat deze van de familie Irwin is. Steve Irwin, 'The Crododile Hunter' overleed zes jaar geleden nadat hij werd gestoken door een rog. De hele dierentuin staat nog in het teken van Steve Irwin en het was een mooie ervaring om deze in het echt te kunnen zien.

Het slechte weer bleef maar aanhouden en vrijdag de dertiende ben ik naar de Glasshouse Mountains geweest. Enkele bergen die zijn miljoenen jaren geleden zijn ontstaan na vulkanische uitbarstingen. Een van deze bergen ben ik gaan beklimmen: Mount Tibrogargan. Zeker niet de hoogste berg die ik in Australie heb beklommen maar wel de lastigste. Bij de voet van de berg stond wel een bordje: 'Only for experienced climbers', maar deze heb ik meer gezien en ze kunnen nogal overdrijven.... Echter was deze berg zo steil dat je handen en voeten nodig hebt om boven te komen. Naar boven klimmen was lastig, maar naar beneden was nog veel moeilijker. Halverwege de klim begon het te regenen waardoor de rosten heel glad werden, ik was dan als een kind zo blij dat ik zonder kleerscheuren beneden ben gekomen. (Enkel doorweekt en vingers die amper nog konden bewegen door het klimmen....) Maar 't was een ervaring op zich....

Vrijdagavond ben ik in de stad Brisbane aangekomen, de op twee na grootste stad van Australie. De komende dagen de stad verkennen om vervolgens verder te reizen naar Sydney, de stad waar dit hele avontuur begon, de tijd vliegt!

Groeten vanuit Brisbane!

It's a miracle!

Landgenoten, het is al weer enige tijd geleden dat ik een verhaal op m'n weblog heb gezet, maar hierbij de gebeurtenissen van de afgelopen weken:

Mijn laatste verhaal ben ik geeindigd (dubbele punt op een letter kent dit toetsenbord niet)met iets over werkgelegenheid. Momenteel is het vinden van werk erg lastig, omdat het 'winter' is in Australie. Gelukkig had ik een financiele meevaller bij de Belastingdienst, waardoor werken niet meer noodzakelijk is....

Daarop had ik besloten Darwin te verlaten, ondanks de temperaturen was er vrij weinig te doen. Darwin is een vrij kleine en nieuwe stad. Zij is al een aantal keren met de grond gelijk gemaakt, onder andere in de Twee Wereldoorlog en door een tropische cycloon 'Tracy' in 1974. Ook was het erg lastig om in m'n busje te slapen. De tweede nacht dat ik in Darwin sliep stond er om 6 uur 's ochtend een ranger om me raam te slaan... 'Slapen in een voertuig in de stad is verboden, je krijgt nu een waarschuwing, maar de volgende keer zal je een boete krijgen!' Via andere backpackers begreep ik dat velen in de haven sliepen. Zodoende heb ik de rest van de tijd dat ik in Darwin verbleef bij de haven geslapen met nog zo'n 20 andere busjes, stationwagens en jeeps.... Owja, dit ging ook niet zonder slag of stoot, de haven bleek priveterrien te zijn, rangers en politie konden daarom geen boetes geven....Yes! (M'n boetes betaal ik toch niet, maar ik kan wel lekker uitslapen...) Dit ging de eerste dagen op, maar na een aantal dagen stond er een vrouw, jaar of 50 met 'n doorgerookte kop op me raam te slaan....'Je kunt hier niet kamperen, je hebt 'n half uur om het terrein te verlaten!' Wie of wat ze precies was is me nog steeds niet duidelijk, maar ze leek schik te hebben in het wakker maken van alle backpackers....

De volgende dag daar weer gestaan, om ongestoord in je bussie te slapen moet je 12 kilometer de stad uit... Jah daag, kost me dagelijks zo'n 4 liter benzine op en neer. En wat ik al verwachtte... die heks stond weer op m'n raam te slaan. 'Je kunt hier niet kamperen, je hebt 10 minuten om het terrein te verlaten!'. Dacht het even niet, dus weer lekker verder gaan slapen, want ze kwam nooit terug op je opnieuw wakker te maken. Sommige backpackers werden haar zo beu, dat ze besloten ergens anders te slapen, anderen verlieten het terrein voordat ze rond half 7 iedereen wakker begon te maken...

Haar dreigementen werder ook steeds mooier: 'Je hebt 10 minuten of ik bel de politie!', waarop ik zeg: 'en morgen bel je zeker het leger!' Uiteraard wist ik dat de politie niets kon doen omdat de grond niet van de overheid is. Verder was het een open terrein zonder slagbomen of iets dergelijks.... En in de weekenden kon je lekker uitslapen, want dan had ze waarschijnlijk vrij.... Maar nu even genoeg over de backpackers versus de heks....

Omdat er in Darwin vrij weinig te doen was besloot ik te vertrekken, bestemming: Alice Springs. Zoals gebruikelijk plaatste ik een advertentie op Gumtree en nam ik drie mensen, de Duitsers Lisa en Jenny en de Australier Matt mee naar Alice Springs. Mattkomt uit Alice Sptings en ging op familiebezoek voordat hij naar Adelaide vetrok.Een betere gids dan een 'local' kun je niet hebben... De 1500 kilometer lange reis naar het midden van Australie verliep zonder grote problemen. Enige was m'n linkerachterband, deze liep langzaam leeg, maar dagelijks een beetje lucht erin was voldoende....

In Alice Springs hebben we Matt afgezet bij zijn zus. Met Jenny en Lisa ben ik van Alice Springs naar Uluru - Kata Tjuta National Park gereden. Dit park ligt zo'n 450 kilometer ten zuid-westen van Alice Springs. Ook deze kilometers waren geen probleem voor m'n busje, welke bijna een 'Oldtimer' is met z'n 24 jaar. We reden ook niet harder dan 90 kilometer per uur, omdat de bezineprijzen torenhoog waren; 2,30 dollar per liter. Zo hoog had ik deze nog niet eerder in Australie gezien. Zelfs opde Nullaborvlakte was het goedkoper... Ik vroeg de pompbediende dan ook of er goud in de bezine zat? Dit werd uiteraard ontkennend beantwoord. M'n bandje had trouwens ook lucht nodig, maar hier moest ik zelfs voor betalen.... Ik zeg tegen die vent: 'Ik heb voor 103 dollar getankt en nu moet ik betalen voor een beetje lucht?' 'Die vent zegt: Ik ga niet voor niets lopen!'Woorden als 'fuck' en'shit' gebruikt en ben toen maar boos weglopen. De man naast me aan de toonbank zegt: 'loop maar even naar mijn auto dan help ik je'.

Hij was met zijn Nederlandse vrouw, welke al meer dan 30 jaar in Australie woonde, aan het reizen door Australie met nog een aantal echtparen. Iedereen was ontstemd over het feit dat ik moest betalen voor een beetje lucht. Met een opgepompte band en een gevulde koek, welke ik van de Nederlandse damekreeg vertrokken naar het Nationale Park.

Uluru - Kata Tjuta National Park bestaat, zoals de naam al zegt uit twee bergen of eigenlijk stenen; Uluru en Kata Tjuta. Uluru is de Aboriginal naam, Ayers Rock de Engelse benaming. Hetzelfde geldt voor Kata Tjuta, 'The Olgas' is de Engelse benaming. De eerste dag zijn we rondom Uluru gaan lopen, deze toch is 10.6 km, het vrij grote steen dus. Na deze 10.6 km te hebben afgelegd ben ik Uluru gaan beklimmen. Dit is vrij dubbel: enerzijds is er een groot bord met 'don't climb Uluru' anderzijds heeft de overheid wel een stalen ketting met palen aangelegd om deze te kunnen beklimmen. De Aboriginals willen niet dat men Uluru beklimt omdat deze steen een soort heilig voor hen is, maar uit commerciele redenen staat de overheid wel toe dat deze beklommen wordt. De Duitsers Lisa en Jenny wilden deze niet beklimmen omdat ze het respectloos vonden. Mijn mening was: 'Ik betaal 25 dollar om een steen te zien, het is toegestaan om Uluru te beklimmen en ik wil van het uitzicht genieten'.

Nadat ik Uluru had beklommen, wat overigens niet eenvoudig was; vanaf benenden lijkt het niet zover, waarop ik besloot met volle vaart omhoog te gaan. Maar als je denkt dat je erbent. ben je pas halverwege. M'n tong hing letterlijk op de grond (de klim was bijna loodrecht omhoog). Men heeft stalen palen in het gesteente geslagen met daartussen een ketting, zodat men zich omhoog kan trekken.... Onderweg kom je nog een bordje tegen: ' 35 mensen zijn overleden tijdens het beklimmen van Uluru'. Wooow, halverwege besef dat je dat dit niet vreemd is. Ik heb daar werkelijk 5 minuten gelegen voordat m'n hart weer enigzins een normale hartslag had. Mensen met een zwak hart bezwijken gewoon: 'De wraak van de Abo's dacht ik'

Na deze uitputtende klim hebben we Uluru bij zonsondergang gezien, wat fantastisch was. De rode kleuren komen door de lage zonnenstralen gewoon tot leven...

De dag na Uluru zijn we naar de andere rostformatie in het park geweest: 'Kata Tjutu'. In tegenstelling tot Uluru bestaat zij uit meerdere grote rotsen en hier hebben we een track gelopen: 'Walk of the Winds'. Dit was misschien nog wel mooier dan om Uluru heen lopen!

Na twee dagen in het Nationale Park te hebben gespendeerd. Zijn we, voordat we teruggingen naar Alice Springs, naar 't Watarrka Nationale Park geweest. Dit park ligt zo'n 200 kilometer ten noorden van Uluru en Co. Watarrka NP is bekend vanwege de 'Kings Canyon'. Ook hier hebben we een tocht gelopen. Gelopen is misschien iets te veel gezegd. Ik had zo'n enorme spierpijn door het beklimmen van Uluru.... Alsof ik de nacht in m'n busjehad doorgebracht met een heel grote Aboriginal.... Toen we terugkwamen met de auto bleek de linkerachterband helemaal leeg gelopen te zijn... Ik had geen krik, maar gelukkig wel een hard reservewiel, daar was alles mee gezegd, want er zat geen profiel meer op de reserveband. Met behulp van een andere toerist m'n band vervangen, waarop we onze weg konden vervolgen.

Dezelfde dag, na het lopen van de track en het verwisselen van m'n band, zijn we teruggereden naar Alice en hier begon alle ellende. Er is een mogelijkheid om af te snijden richting Alice, dit scheelde zo'n 150 km, wat toch een hoop kilometers endusgeld bespaard. Echter is deze weg niet geasfalteerd; een gravelroad. Het rijden op een gravelroad is voor mij niet vreemd meer, maar dit was verreweg de beroerdste waarop ik ooit gereden heb. Er zitten zoveel hobbels op de weg dat het beter is wat sneller te rijden, waardoor je al het ware over de hobbels vliegt. Maar.....als er een kuil in de weg zit en je rijdt zo'n 60 km p/u dan zit je met je kop tegen het dak aan..... Ik noem het wel een gravelroad, maar het was meer een combinatie van hard en zacht zand. Als een ware rallyrijder, de bus ging alle kanten op, gingen de eerste 10 km zonder problemen. Owja, deze offroadtrack was maar liefst 100 km. Maar toen begon het: ik reed zo hard door een kuil heen dat de motor een heel vreemd geluid begon te maken. Het maakte zo'n herrie, alsof die zwaar opgevoerd was. Daarnaast was al het vermogen verdwijnen, waardoor die nog sloomer was dan hij al is....

Meteen gestopt daar in het zand, maar aan de motor zag ik weinig verkeerds... We zaten in de 'middle of nowhere', dus ik had geen andere keuze dan verder- of terugrijden. Maar op onze kaart leek de weg na 20 km beter te worden, waarop ik besloot maar verder te gaan door het zand... Ondertussen begon de hele auto naar benzine te ruiken, waarop ik dacht dat de bezinetank lek was... Terwijl we verder reden zien we enkele oude achtergelaten autovrakken en een gezin Aboriginalslangs de weg, deze stonden daar met pech, maar ik had ook pech maar kon gelukkig nog rijden.....Ik wist nog dat Matt me vertelde dat je niet moest stoppen voor hen omdat ze je kunnen beroven... Vol gas, ik kon niet harder dan 80 km per uur langs de abo's gereden...Ik kon wel janken!

Na 2 uur offroad bereikten we de geasfalteerde weg... wauw, wat een verademing.... Me vullingen zitten los, heb een zere reet, maar we rijden nog! De laatste 150 kilometer naar Alice Springs voelden als een eeuwigheid, maar tot mijn grote opluchting haalden we het tot Alice, we zaten weer in de beschaving...!

Door alle pech kwamen we vrij laat aan in Alice en slapen in de stad is geen goed idee als je me twee meisjes reist. Een aantal weken geleden zijn twee backpack meisjes in hun busje verkracht door 3 Aboriginals.... Matt sliep bij twee vrienden in Alice Springs en daar konden we de nacht doorbrengen. Matt hoorde ons van kilometers al aankomen, want die motor maakte zo'n teringherrie. Ik vond het nog het meeste weghebben van een helikopter die opsteeg. Matthad vrij veel verstand van auto's en wistwaar het probleem lag. Hij bood me aan om de volgende ochtend samen de auto te repareren.

Ik sliep die nacht gewoon in m'n auto op de oprit bij het huis. Ik moest wel; door die 'fantastische' weg was het slot van de kofferbak naar de hemel. 'T zou voor een Aboriginal een koud kunstje zijn om in m'n auto te komen....

De volgende ochtend de auto gemaakt. Tot mijn opluchting bleek alleen de uitlaat, welke vanaf de motor loopt en een bougie los te zitten... Na een half uurtje was m'n bus weer klaar om vanaf Alice Springs naar de Ookstkust te rijden. Dit was nog zo'n 2500 kilometer en met een gladde band en zonder reservewiel nog best spannend. Maar m'n bussie bleek een taaie te zijn en we haalden de Oostkust zonder enige zorgwekkende problemen.

De is in het 'kort' 't verhaal van de afgelopen weken. Momenteel ben ik in Cairns. Een kleine, maar leuke stad in het noorden van staat Queensland. Het plan is om de komende weken naar het zuiden te rijden om eind juli in Sydney te zijn. Daar zal ik proberen, met de nadruk op proberen, m'n bus te verkopen aan een (blinde) backpacker.Maarde komende weken heb iknog de tijd om deze enigzins op te kalavateren. Wat helaas niet te verbergen is, is de kilometerstand, deze staat nu al op 453500 kilometer....(waarvan ik er zo'n 28.000 heb gereden)

Nu nog even genietenvan het mooie weer en de schitterende strandenaan de Oostkust, want nadat m'n auto is verkocht wil ik nog graag naar Nieuw-Zeeland en daar is het 'echt' winter en een stuk kouder!

De groeten vanuit Cairns en hopen dat wonderen bestaan, want Nederland speelt vannacht tegen Portugal. Half 5 'sochtendsgaat m'n wekker.... Hopelijk wordt het de moeite waard: 'Hup Holland Hup!'

I'm in Darwin

Na anderhalve week in het parelstadje Broome te hebben verkeerd was het (verplicht) tijd om verder te reizen, bestemming Darwin. Waarom verplicht? Woensdag 9 mei jl. ben ik door de politie aangehouden omdat ik geen gordel droeg. De boete voor het niet dragen van een gordel bedraagt maar liefst 500 dollar! Ik vertelde de agent geen geld te hebben om deze boete te betalen (als ik het geld wel zou hebben zou ik overigens ook niet betalen) Ik plaats van de boete kreeg ik een gele sticker om m'n vooruit met de tekst: 'defect notice'. Ik moets binnen een week, voor woensdag 16 mei 17:00 uur me bij een politiebureau melden (Na dit tijdstip mocht ik niet meer in Western Australia rijden). Dit om aan te tonen dat ik vier nieuwe banden onder m'n busje heb laten zetten en nieuwe voor- en achterlichten heb. Deze algehele(!) keuring zou me ook nog eens 100 dollor kosten. Ik kon van te voren al vertellen dat er nog meer mis zou zijn met de auto... Oplossing: 'm peren uit Western Australia, op naar de staat Northern Territory!

Voor de trip naar Darwin had ik drie Duitsers meegenomen, Sven, Chris en Melanie. Sven en Chris zijn, netzoals ik gek van voetbal. Dagelijks en potje voetballen met Duitsers stond in eerder geval op het programma. Naast voetbal stonden de Kimberleys en Litchfield National Park op het programma. De Kimberleys is een gebergte in het noorden van de staat Western Australia. Door dit gebergte zijn we gereden op weg naar de grens, deze moest ik tenslotte voor woensdag 17:00 uurpasseren. Wat voor ons een grote verrassing was is dat er geen 'goon' wordt verkocht in de Kimberley Area. Reden; de Aboriginals. Dit volk zorgt voor veel problemen in Australia vanwege hun drank- en drugsgebruik. De overheid heeft daarom besloten dat er geen 'goon' verkocht mag worden om ze nog enigzins in toom te houden. (Goon is goedkoop en je wordt er snel ladderzat van)

Het Litchfield National Park hebben we aan het eind van onze roadtrip bezocht. De mooiste bezienswaardigheden waren tocht wel de tientallen meters hoge watervallen. En in het kristalheldere water waser de mogelijkheid om te zwemmen. Er zaten gelukkig geen krokodillen meer, deze worden aan het eind van het regenseizoen gevangen en elders ondergebracht

Na twee fantastische dagen in het park ben ik afgelopen zaterdag in het tropische Darwin gearriveerd. Temperaturen liggen rond de 35 graden. Afkoelen in de zee kan helaas niet, vanwege de vele krokodillen die er zwemmen.... Komende dagen even bekijken hoe de werkgelegenheid hier is...

Groeten vanuit het zonninge Darwin!

Half Way Up North!

Ruim twee weken geleden ben ik vertrokken vanuit Perth om naar Darwin te reizen. Momenteel ben net over de helft van de reis en aanbeland in het parelstadje Broome. Hier een verslag hoe en met wie ik hier ben geraakt:

Zoals jullie in eerdere verslagen hebben kunnen lezen heb ik de afgelopen 2 maanden met de 'Tilburger' Danny gereisd. Danny had in Perth besloten om ook een auto te gaan kopen. Enkele dagen voordat ik vertrok zijn we auto's wezen kijken en heeft hij een Toyota Tarrago gekocht, een busje van 22 jaar oud, een jaartje jonger dan mijn busje.... Een auto kopen was een rib uit zijn lijf gezien het feit hij nu bijna bankroet is. Werken moest hij, werken in Perth, maar de Tilburger had zin om naar Darwin te reizen ben zijn allerlaatste centen...

Aangezien ik al een advertentie op Gumtree had geplaatst en reisgenoten had verzamelt om diedesbetreffende dag te vertrekken,konden we niet van begins af aan samen richting Darwin vetrekken. Danny heeft toen in recordtempo 4 personen gevonden die met hem mee zouden reizen. Hij is toen 2 dagen later vertrokken dan mij. Waar ik de eerste dagen tijd heb gerekt en hij heeftgehaast zijn we elkaar in Monkey Mia tegengekomen. Overigens had ik driedames bij me; een Duitse, een Italiaanse en een Tsjechise. 'Ome Henk' had een Duitse, een Nederlandse en twee Zweedsedames meegenomen. In Perth zijn we twee Fransen gasten met een busje tegengekomen die wel mee wilden reizen , zij hadden een Engelse en een Finse bij zich. Dit Internationale convoy is na Monkey Mia gezamenlijk vertrokken richting Coral Bay.

Coral Bay staat bekend om zijn adembenemende koralen, het Ningaloo Reef. Dit reef is de tegenhander van het Great Barrier Reef aan de andere kant van Australie, alleen is het Ningaloo Reef minder toeristisch en zijn de koralen vlak bij de kust te bewonderen. Hier hebben wij, met zijn 13en, twee dagen doorgebracht. Wel had ik bijna een boete van 1000 dollar aan m'n broek voor illegaal vissen. Ik was met een zelfgemaakte speer van een tentstok het water in gegaan om te proberen een kreeft te vangen. Echter heb ik er geen gevangen, wat wel m'n geluk was...Hierdoor hadden ze geen bewijs dat ik aan het speervissen was....

Via de kust zijn we van Coral Bay naar Exmouth gereden. Rondom Exmouth zijn nog steeds te koralen van het Ningaloo Reef te bewonderen, deze is namelijk 280 kilometer lang. In Cape Range national Park voorbij Exmouth hebben we drie dagen vertoefd. De dames lagen op het strand te bakken, terwijl Danny, de Fransen; Jean en Jerome en ik gingen vissen. Danny was de meest gelukkige en haalden een soort rog van een meter lang en een andere roofvis uit het water.... Ze smaakten best!

Daarnaast kwamenDanny en ik er in dit Park achter dat we een paar potten hadden meegenomen, geen bloempotten, maar Lesbiennes. Mijn Italiaanse en Tsjechise bleken een relatie te hebben... Bij Danny bleek een Zweedse (welke hij erg leuk vond) en de Nederlandse pot te zijn. Alle dames hadden dit allang gezien, 'dat kun je toch zo zien?' Wij hadden niets door....

Overigens hadden we voor iedereeneen naam, zodat ze niet door hadden dat het over hen ging; Oostblokker, de Laars, Mijn fiets, Jouw fiets, Geheimpje, Kleine en Kari. Oostblokker en Laars hebben geen uitleg nodig. Mijn fiets, jouw fiets waren de Duitsers. (afgeleid van Jouw vrouw, Mijn vrouw), Kleine was het kleine Zweedse meisje (welke pot was). Geheimpje was de andere Zweedse, ze heet Sigrid (ff nadenken mensen) en Kari was de Nederlandse. Ze was nogal lang en Kari komt van de Kariboom welke een van de grootste ter wereld is.

Aangezien ik nogal een jankerd aan boord had, de Oostblokker. Had ik besloten om deze maar in Broome eruit te zetten. Ze jankte om alles en liep de hele dag met een chagrijnige smoelrond....

Na Exmouth zijn we nog naar het Kariniji National Park geweest, dit was tot nu toe een van de mooiste nationale parken die ik heb bezocht. Binnenkort even een nieuwe 'ad' op Gumtree zetten om nieuwe reizigers mee te nemen (bespaart weer bezinekosten),maar ik vermaak me best hier in Broome!

Excuus voor mijn taalgebruik en de groeten vanuit Broome! (Foto's staan op m'n Facebook account. Je kunt me vinden door m'n email-adres: rickfransen65@hotmail.com in de zoekbalk van Facebook te typen)

Save some money!

Hier vanuit de hoofstad van Western Australia, Perth een update:

In mijn laatste verhaal hebben jullie kunnen lezen dat ik in het kustplaatsje Bunbury zat. Via de kust ben ik met m'n Tilburgse reisgenoot vorige week zondag in Fremantle aangekomen, door de bewoners ook wel 'Freo' genoemd. 'Freo' ligt zo'n 15 kilometer vanaf van het centrum van Perth enomdeze reden'camperen' we inhet stadje Fremantle.Ik sta met m'n busje in een park naast een outdoor cinema, echter zijn de muren niet zo hoog waardoor wij dagelijks gratis films kunnen kijken. Zo hebben wij de afgelopen week films als Carnage, A Few Best Men, Marilyn Monroe and The Rum Diary gezien...

Sindsdien rijden we 's ochtend dagelijksnaar de Botanic Gardens in Perth. Hier kun je gratis parkeren en er rijdteen gratisbus naar Perth CBD (Central Business District). En op 'gratis' dingen ben ik momenteel dol, want er is bijna geen werk te vinden in Perth. Echter kwam ik met wat berekeningen weltot de conclusie dat ik het financieel ga redden tot en met Sydney, mits ik onderweg niet te veel geld uitgeef....

Ten opzichte van de eerste 2 a 3 maanden leef iknamelijkeen stuk zuiniger. De grootste bezuiniging is dat ik nauwelijks nog bier drink, want dat is knetter duur!.... (Het voordeel hiervan is wel dat die nog lekkerder smaakt als ik er een drink!)

Ik heb dan ook besloten om na het weekend te vertekken naar Darwin. Om nog meer geld te besparen heb ik gisteren (10-4) een achterbank in m'n busje gebouwd, hierdoor kunnen er meer mensen mee rijden naar Darwin en worden de bezinekosten veel goedkoper. Netzoals ik deed voordat ik de Great Ocean Road ging rijden, heb ik een advertententie op Gumtree geplaatst. Hierin heb ik vermeld dat ik binnenkort een roadtrip naar Darwin ga maken, wie heeft er zin om mee te gaan? Voor de Great Ocean Road had ik een bus kunnen vullen met geinteresseerden, nu zou ik wel 2 bussen kunnen vullen! Dus deze week ben ik druk bezig met het ontmoeten van mensen die mee willen reizen naar Darwin...

Omeven op'gratis' terug te komen, afgelopen paasweekend was er in Fremantle het 'Street Arts Festival'. Dit gratis festival stond, zoals de naam al zegt.in het teken van street arts.Zondag hebben wij ons de gehele dag laten vermaken door verschillende straatartiesten vanover de hele wereld. De eerste act waar wij naar toe zijn geweest was van 'The Space Cowboy' Deze gozer heeft 11 records in het Guinness Book of Records op zijn naam staan. Zijn specialiteit is het inslikken van zwaarden, zo kan hij ruim 20 zwaarden tegelijk inslikken...(heeft hij overigens toen niet gedaan, hij kon daarna 3 dagen niet meer eten...) Ook deed hij een act met een 3 meter hoge eenwieler. Uiteraard moet iemand deze vasthouden om erop te klimmen....en ja hoor, ik werd uit de menigte gehaald omz'n fiets vast te gaan houden....(Ik kreeg overigens wel een applaus: Give it up voor Rick!)

Na deze malloot hebben we nog acts gezien van Rubberband Boy. Hij heeft het wereldrecord; 'het meeste aantal elastieken om je hoofd doen, 78 stuks'. Verzin het maar....(Dit deed hij overigens deze dag niet, hij ging niet verder dan 8, het zal welveel pijn doen...)

We hebben een act gezien van de 'Flochard'. Deze Fransman speelde een dronken zwerver...Hij had zelfs het lef om bij mensen uit het publiek een stuk haar af te knippen....Vervolgens zijn we naar de act 'Une Femme Exposee' van Abi Collins gegaan. Zij speelde de Russische oversekste Katinka, de personen met wie zij een act in Rusland deed zouden door de Tsjernobyl ramp zijn omgekomen.... En alsof het lot het zo bepaalde werd ik uit de honderden mensen uitgekozen om samen met drie andere gasten die act te gaan spelen..... We kregen van Katinka eerst een zakje met daarin een zwarte onderbroek met een gele ster erop van. Deze onderbroek moesten we aandoen, om vervolgens dat zakje in je onderbroek te doen.... Daarna moesten we ondere andere hoelahoep dansen enmet onze hoelahoep achter haar aan huppelen! Aan het eind van de act zong zij nog een nummer, wij stondachter elkaar met die hoepel in lucht, en via onze hoofden klom zij van voor naar achter over ons heen....Toen zij daarmee klaar was hing ze met beide benen om m'n nek met haar hoofd naar benenden... Gelukkig heeft die Tilburger zo gelachen dat die vergeten is om foto's te maken....Ik heb overigens nog wel een dollar verdiend omdat een voorbijgangster zei dat ik deze wel verdiende!

Momenteel slijt ik mijn dagen vooral in de Public Libery, gratis Internet! De enige tegenvaller is dat de kruiskoppeling van m'n busje het heeft begeven, deze wordt vandaag (11-4 en helaas niet gratis)gerepareerd, zodat ik hoogwaarschijnlijk maandag naar Darwin kan gaan rijden! Hierbij zal ik onderweg onder andere langs Denham rijden, hier worden wilde dolfijnen dagelijk met de hand op het strand gevoerd. Daarnaast zal ik enkele Nationale Parken aandoen, waaronder hetKimberley National Park, maar meer hierover in een later verslag als ik deze ook daadwerkelijk heb bezocht!

Cheers,

We're alsmost in Perth!

Zoals de titel al zegt; ik ben bijna in Perth. Momenteel zit ik in de kustplaats Bunbury, zo'n 170 km ten zuiden van Perth.

Vorige week dinsdag zijn Danny en ik gaan rijden vanuit Adelaide richting Perth. Deze roadtrip van ruim 3000 kilometer zit er dan ook bijna op. Een van de eerste bezienswaardigheden waar we naar toe zijn geweest was Streaky Bay. Hier ligt een grote zeeleeuwenkolonie. Een grote zeeleeuw had ik eerder in Devonport gezien, echter had ik nog geen honderden zeeleeuwen bij elkaar gezien (in hun natuurlijke habitat, en niet een verdwaalde in een park) Vanaf de kliffen kun je deze imposante beesten bewonderen. Echter leken het net allemaal kleine stipjes daarbeneden, waarop wij besloten (er was toch niemand) om daar benenden af te dalen. Glijdend van de rostenaf met enkele schaafwonden cadeau staje daar opeens tussen deze kolossen, echt gaaf gewoon!

Vervolgens zijn via Streaky Bay de 'outback' in gereden. Zo ligt hier de langste rechtste weg van Australie, deze is maar liefst 90 miles (146 kilometer). Langs deze snelweg, die de Nullabor vlakte doorkruist, is een ademnemende kust zichtbaar met tientallen meters hoge kliffen. Overigens was de benzine nogal prijzig, bij de roadhouses die om de 200 a 300 kilometer staan waren we ruim 2 dollar voor een liter kwijt. Dit is ongeveer 1,60 euro, in vergelijking met Nederland valt het dusnog reuze mee....

Eenmaal de 'outback' gepasseerd contstateer je hier en daar weer wat leven. Je zit dan ongeveer in het Zuid-Westen van Australie, hier staan onder andere de karribossen.In dit bos, genaamd: 'Valley of the Giants', staanenorme bomen die wel 90 meter hoog kunnen worden. In een van deze bomen heeft men zelfs ijzeren pinnen geslagen en een hutje in de top gemaakt. Vroeger werd dit door rangers gebruikt om bosbranden op te sporen, momenteel is de 'Diamond Tree' voor iedereen toegankelijk.

Via de kust zijn we langs schitterende stranden gereden. Hier is hier dan ook zeker de moeite waard om een duik te nemen. Hiervoor hebben we een snorkel en flippers aangeschaft om de oceaanbodem eens goed te bekijken. De mooiste vissen hebben we gezien in Busselton. Hier heeft men een steiger van 1,8 kilometer aangelegd. Onder deze steiger zijn zich op de houten palen diverse koralen gaan afzetten. Aan het eind van deze steiger is zelfs een obervatietoren gebouwd waar de toerist zich kan vergapen aan de tropische vissen, hiervoor moet men dan ook diep in de buidel tasten. Echter waren wij in het bezit van een snorkel, via de zee hebben we alles omzeild om zo kosteloos van de natuur te kunnen genieten.

Er zatdaar zoveel vis dathet onseen goed idee leek omde volgendedag te gaan vissen.We hebben die dag zoveel vis gevangen....Om de paar minuten trok je een vis omhoog. We hebben drie soorten vis gevangen, een daarvan was de 'leatherjacket' een aparte vis met een stekel op zijn kop en een soort gebit (hij was wel lekker op de bbq..) De andere soorten vis kenik niet, maar ze smaakten best!

Van het weekend zullen wij aankomen in Perth. Het belangrijkste wat mij daarte doen staat is werk vinden (voor Danny geldt overigens hetzelfde) Geen werk is geen geld en zonder geld geraak je niet ver......Ik zal jullie laten of ik werk heb gevonden en owja de foto's volgen later!

We're going to Perth!

Na twee weken te hebben gezwoegd in een druivenveld is het, zoals de titel al zegt, tijd om naar Perth te gaan!

Zondag was ons laatste werkdag voor druivenboer Chris. Helaas voor hem is dit een van de slechtste wijnjaren ooit. Door de vele regen die twee weken geleden gevallen is zijn veel druiven gaan rotten....

Na het werk zijn we nog even naar Chris en zijn familie geweest om afscheid te nemen en hebben we met Chris nog een pilsje gedronken. Als 'afscheidscadeau' hebben we van zijn vrouw een Barbiepop gehad. Waarom zal ik even toelichten: twee weken geleden hebben we in een plaatsje verderop; Berri een Barbiepop (zonder hoofd) gevonden. Deze hebben we op de ruitensproeier onder het voorraam neergezet. Zo rijdt Barbie als een soort mascotte met ons mee. Naar aanleiding hiervan hebben hebben we dus een Barbierpop (met hoofd) gehad voor op de andere ruitensproeier.

Dinsdag gaanwe hoogstwaarschijnlijk naar Perth rijden. Dit is een roadtrip van meer dan 3000 kilometer, dwars door de onverbiddelijke 'outback'!

Melbourne, The Great Ocean Road, Adelaide and.....

Landgenoten, hier vanuit Renmark, een dorp zo'n 250 kilometer ten oosten van een Adelaide een nieuw verhaal. Hieronder een verslag van de weken voordat ik hier belandde.

In mijn laatste verslag hebben jullie kunnen lezen dat ik bezig was met het regelen van mijn ticket voor de Spirit of Tasmania, de veerboot terug naar Melbourne. Uiteindelijk ben ik pas die donderdag met de boot terug gevaren naar Melbourne - eingelijk hoopte ik de boot van zondag te kunnen nemen, maar de prijzen waren de dagen voor donderdag zo hoog, dat het loonde een paar te wachten in Devonport.

Deze dagen heb ik onder andere gevuld met vissen in de rivier in Devonport. Je houdt er toch andere hobbies op na als je verder niets te doen hebt. (Zo heb ik hier al meer boeken gelezen dan ik in heel mijn leven heb gedaan..) Maar in de rivier heb ik een aantal kleine 'trouts' (forellen) gevangen en uiteraard op de bbq gegooid. Overigens heb je hier in Australie overal bbq-areas. Deze 'areas' zijn te vinden in parken en van de kookplaten kun je gratis gebruikmaken....

Die desbetreffende donderdag ben ik met de boot van 19:30 uur naar Melbourne gevaren. Om 07:00 uur 's ochtends kwam ik aan in het nog schemerende Melbourne. Omdat ik toch in de stad was ben ik op aan raden van Ricardo naar het Melbourne museum geweest. Een museum over de natuur e.d. vergelijkbaar met Naturalis in Leiden. Op zich een leuk en interessant museum, enige minder leuke was een lege accu toen ik terug kwam bij mijn busje....Gelukkig was er een buurtbewoner zo aardig om met zijn startkabels mijn bussie weer aan de praat te krijgen.

Die dag ben ik richting Lilydale gereden, zo'n 50 kilometer ten oosten van Melbourne in de Yarra Valley. Hier hoopte ik nog werk te vinden, al het geld wat ik verdiend had in de bloemen was er doorheen gegaan op Tasmania. Vooral de ticktets voor de boot en de Overland track waren prijzig....Echter was het najaar en het seizoen liep ten einde. Daarom hadden wij, in Lilydale had ik met Danny de TIlburger en Ricardo de Ecoloog afgesproken, besloten om eerst de Great Ocean Road (GOR) te gaan rijden richting Adelaide.

Om geld te besparen had ik op Gumtree, een site voor onder andere 'backpackers', een advertentie geplaats dat ik naar Adelaide zou rijden via de GOR en ik had nog een stoel vrij....De dagen hierop heb ik vele mailtjes, smsjes en telefoontjes gehad met mensen die mee wilden reizen. Ik had een hele touringcar kunnen vullen...

Voordat ik de GOR zou gaan rijden ben ik eerst nog een aantal dagen naar Melbourne geweest. Zou ben ik nog naar de Queen Victoria Night market geweest met Hannah, een Amerikaans meisje die ik heb leren kennen tijdens de Overland track. De Queen Victoria (Night) market is een hele grote markt in het CBD (central business district) waar je vanalles kunt kopen.

Uiteindelijk ben ik zaterdag de 25ste de Great Ocean Road gaan rijden met Duitse Steffie. De 250 kilometer tellende GOR van Torquay naar Warrambool waren adembenemend. Aan je linkerhand de blauwe zee en rechts de bossen waar je de koals's in de bomen ziet hangen...Over de GOR hebben wij twee dagen gedaan, de derde dag zijn we naar The Grampians geweest. Een gebergte 200 kilomter landinwaarts boven Warrambool. Ook dit was weer schitterend, met name de MacKinzie waterval, de grootste waterval van de staat Victoria.

De dag daarop had ik wederom afgesproken met Danny en Ricardo in Adelaide. Na een dagje 'sightseeing' in Adelaide moest er echt gewerkt gaan worden. Net als mij moest Danny ook gaan werken, dit had hij in Australie nog niet gedaan. Ricardo had daarentegen voldoende geld meegonomen om in Australie niet te hoeven werken. Als gevolg daarvan ben ik met Danny naar Renmark gereisd om werk te zoeken. Volgens onze harvest guide was er hier voldoende werk te vinden....

Afgelopen zaterdag zijn wij 'via via' bij Chris uitgekomen. Chris is een kleine man, halverwege de 50, heeft een dikke pens en rook als een ketter. Zijn ouders zijn Griekse immigranten, netzoals bij zijn vrouw. Samen hebben zij drie kinderen en wonen zo'n 5 kilometer vanaf het centrum van Renmark. Die zaterdag heeft Chris ons zijn druivenvelden laten zien en hebben we onder het genot van een bakje (Turkse)koffie gezellig gekletst.

Eergisteren (maandag) zijn wij begonnen met het plukken van druiven de druiven achter zijn huis. Het soort wat wij plukten kon het snelst met de hand worden geplukt, dan ga je uiteraard met je handen plukken en niet met een schaar....Enige is wel dat er aan het eind van de dag geen vel meer op je vingers zit.....Gelukkig raken je vingers er na een paar dagen aan gewend.

Naast ons werken er nog twee oudere koppels uit de streek voor hem. Een van deze koppels is Vince met zijn vrouw. Vince heeft geen tanden meer, rookt de hele dag pijp en beiden komen ze wat zwakbegaafd over. Chris noemt ze dan ook ' the hopeless people', maar verstand heb je ook niet nodig om druiven te plukken.....

Wij beginnen 's ochtends een uurtje of 8 met plukken en aan het eind van de dag zijn we klaar. Eerste we dan doen is naar het zwembad in Renmark, je zweet je namelijk kapot tijdens het werken, maar meteen graadje of 30 is toch niet verkeerd om in het zwembad te liggen. Daarna een hapje eten en rond een uur of 9 naar ons bed om de volgende dag weer......

De komende drie weken nog werken en dan terug naar Adelaide om vervolgens door de 'outback' naar Perth te rijden. Ik kijk nu al uit naar deze 2500 kilometer tellende roadtrip door 'the middle of nowhere'!