Ondertussen, zoals ik in m'n vorige verhaalde vertelde, naar Egmont National Park geweest. Na 3 dagen te hebben 'gehiked' in Tongariro National park ben ik vorige week donderdag gaan liften naar Egmont National Park. Dankzij een aardige vrachtwagenchauffeur kon ik afgelopen vrijdag al gaan beginnen met de volgende track, een track rondom Mount Taranaki. Mount Taranaki is gelegen in het Nationale Park en van tientallen kilometers afstand al zichtbaar. Rondom de berg is het landschap namelijkvrij vlak en wordt met name bevolkt door vele koeien. Enige vergelijkingen met Nederland zijn dan ook zichtbaar.

Maar die vrijdag ben ik 'Around the mountain' gaan lopen. Uiteraard weer met het gebruikelijke 'tramping' voedsel, bestaande uit onder andereoats (havermout),dit is echt paardenvoer, maar met net zoveel suiker als oats wel weg te werken.... Noedels, elke avond een pakje, crackers, een pot pindakaas; zit bordevol energie, blikjes tonijn, koffie, soep en uiteraard heel veel mueslirepen.

Met dit voedeselpakket in m'n packback, welke dan meer dan 20(!) kilo weegt gingen de eerste 2 dagen heel gemakkelijk, het was mooi weer en de kilometers vielen mee. Helaas werd het zondag een stuk zwaarder. Door de aanhoudende regen werden de paden moddelpoelen en die dag had ik gepland om zo'nnegen uur te lopen. Gelukkig was er onderweg een hut waar ik na vijf uur lopen kon overnachten. Door de regen was alles helemaal zeikenat, en ik keeker al naar uit ombij een warm vuur te zitten en m'n kleding en schoenen te drogen. Echter bleek de realiteit iets anders dan verwacht; er was geen openhaard....! s' nachts ligt de temperatuur rond het vriespunt en m'n kleding is nat..... Die nacht was een ware hel, alle kleding die ik bij me had en nog droog was aangetrokken, om de volgende dag vroeg naar de volgende hut te lopen (waar ze gelukkig wel een openhaard hadden)

De zondag en maandag alleen maar regen gehad.... Dinsdag was het weer iets beter met enkele droge momenten. Detrack was daarentegen nog wel verschrikkelijk, modderpoelen waar je tot je knieen doorheen moest. (Op sommige momenten leek het meer op poldersporten in De Kwakeldan een 'hike' door het Nieuw-Zeelandse landschap) Ook moest ik vele rivieren oversteken. Normaltiter kun je van steen naar steen springen (zonder nat te worden) Maar door de aanhoudende hevige regenval waren de rivieren zo hoog dat er geen steen te bekennen was... Daardoor moest ik door de rivier lopen, waarbij het water tot m'n middel kwam. Wat was ik die dag blij om bij de hut op de track aan te komen.

Na 5 dagen lopen denk je het ergste gehad te hebben... Nee, het kan nog slechter. Woensdag besloot ik de 'High track' te nemen in plaats van een 'Low track', omdat bij de low track nog meer rivieren overgestoken moest worden dan ik al gedaan had. De dag begon fantastisch met mooi weer en uitstekend uitzicht op de top van Mt. Taranaki. Het eerste uur was enkel klimmen richting de sneeuwgrens. Waar ik al bang voor was gebeurde, ik moest door de sneeuw lopen.... In het begin geen enkel probleem gezien het maar enkele centimeters hoog was. Maar naarmate ik hoger kwam werd de sneeuw steeds dieper, eerst tot boven de enkels, daarna tot de knieen, en even later stond ik tot m'n middel in de sneeuw. Lopen door de sneeuw wordt dan verschrikkelijk. Ik had een korte broek aan (met een lange broek die nat wordt is het nog veel kouder) en m'n voeten waren ijskoud en nat van de sneeuw. Op dat moment moet je een beslissing maken: 'Teruggaan of doorgaan'. 'Laat ik nog een klein stukje 'lopen' , misschien wordt er daar beter er gaat de track omlaag' . Toch maar besloten om door te gaan in de hoop dat het beter werd.... Maar het werd nog erger. Ik moest zelf over bevroren sneeuw klimmen. Normaal gesproken heb je spikes en een ijshamer nodig om hier over heen te klimmen, maar die had ik op dat moment helaas niet..... Met m'n schoenen en vuisten gaten getrapt in het ijs op enige houvast te creeren, dit tot bloedens toe.... Mijn doorzettingsvermogen werd even later beloond, waar de track weer omlaag ging onder de sneeuwgrens.

Ik had gepland nog een dag te lopen, maar beneden aangekomen stond een auto met wie ik mee kon rijden richting Hawera, een dorp zo'n 30 kilometer van het Nationale Park. Ik had zo'n zin in een hamburger (Na 6 dagen noedels en havermout)dat ik eerst naar de McDonalds ben gegaan voor een BigMac. Met 2 bloedende scheenbenen en vinger stond ik daar bij de Mac. Mensen keken me nogal raar aan, doordat ik met een bloedende vinger m'n gezicht een paar keer had aangeraakt, leek het erop alsof ik net uit een veldslag stapte....

Omdat ik veel pijn had aan m'n linkervoet en lopen pijn deed, overigens alleen voordat ik door de sneeuw moest. De koude sneeuw zorgde ervoor dat er weinig gevoel meer inzat. Toch maar even naar het ziekenhuis gegaan. Het bleek dat ik gelukkig alleen mijn voet had gekneusd. Het advies van de dokter luidde: 'Je moet echt een paar dagen rust houden anders wordt het nog veel pijnlijker'. Maar toen ik vertelde hoe ik leefde (hitchhiken, tentje) begreep de dokter dat ik vrijwel onmogelijk was. Daarom had ze geregeld dat ik in 'Whaiora' kon slapen. Een appartement welke normaal gesproken wordt gebruikt voor mensen die familie heb liggen in het ziekenhuis, maar omdat het al een tijdje niet werd gebruikt mag ik hier verblijven. Voordat ik daarheen ben gebracht eerst nog een lekkere maaltijd in het ziekenhuis van de verpleegsters gehad en bij aankomst stond m'n backpack er (welke ze met een rolstoel daarheen hadden gereden 'Je tas is wel heel zwaar' 'Normaal is die nog veel zwaarder hoor...!') en hadden ze muffins en dergelijke klaargelegd..... Om m'n weg naar 'Whaiora roep ik naar de verpleegsters achter de balie: 'I really like hospitals in New-Zealand!'