Na6 weken in Nieuw-Zeeland te hebben gereisd ben ik afgelopen maandag weer in Sydney geland, een stad die bijna 11 maanden lang als 'thuisbasis' heeft gefungeerd.

Toen ik mijn vorige verhaal schreef (9 september) had ik nog een week te gaanin Nieuw-Zeeland en het werd een week welke in nooit meer zal vergeten. Ik had het plan opgevat om het laatste stuk vanaf Queenstown te gaan liften naar Christchurch, echter was het weer die desbetreffende maandag (de 10e) zo slecht dat ik besloten had langer te blijven in Queenstown.Het leven was daar zo slecht nog niet, m'n tentje liet ik dagenlang op dezelfde plek staan, met overigens een fantastisch uitzichten 's avonds even in de sauna ontspannen met een koud biertje.

Om de tijd te doden bracht ik veel tijd door bij een 'travel agency' waar je gratis kunt Internetten. Dinsdag trof ikinm'n mailbox eenbericht van mijn vader aan: 'Graag even contact opnemen'. 'Ik heb vorige week nog gebeld, dacht ik'. Er moest iets aan de hand zijn, in positieve zin(waar je uiteraard op hoopt) of in negatieve zin.

Toen het tijdverschil van 10 uur gunstig was direct naar huis gebeld. Mijn vader nam op en zijn eerste woorden, welke ik nooit zal vergeten: 'Oma is overleden'. In eerste instantiezijn deze woordenzo moeilijk te bevatten en drong het amper tot me door, maar dan besef je het pas: 'Ik zit in Nieuw-Zeeland, verder van huis kan bijna niet en Omais er niet meer'.Het enige wat ik op dat moment wil is naar huis, maar dit was een bijna onmogelijke opgave.

De volgende dag, het weer was fantastisch, ben ik voor Oma de 'Ben Lomond' (een ruim 1.700 meter hoge berg in de Nieuw-Zeelandse alpen) gaan beklimmen. Men, Department of Conservation (kortweg DoC), achtte dit vrijwel onmogelijk vanwege de hevige sneeuwval die de afgelopen dagen gevallen was, zeker zonder snowboots,spikes etc.Toen ik een 7-daagse track liep in Egmont National Park werd mij dit ook verteld.... Dit advies in de wind geslagen om 's ochtend vroeg te vertrekken.

Ik had de afgelopen weken in Nieuw-Zeeland, en ook in Australie vele zware meerdaagse tracks gelopen, maar deze dag zou de zwaarste van allemaal worden. Ik heb die dag urenlang door de sneeuw moeten lopen, waarbij de sneeuw tot boven de knieen stond en \het laatste uur zelfs tot m'n heupen. Ik had me voorgenomen niet meer door de sneeuw te lopen als deze tot boven de enkels komt, dit naar aanleiding van wat er op Mount Taranaki was gebeurd. Maar er was een niet te stoppendrang om door te gaan.

De weg naar de top was loodzwaar, door de sneeuw was er geen track zichtbaar en moestik zelf een weg naar de top zien te vinden. Het laatste stuk was zo stijl dat je bijna loodrecht omhoog moest klimmen op de besneeuwde rotsen. Tijdens het klimmen kwam ik vast te zitten, ik kon geen weg meer omhoog vinden en me voeten kreeg ik niet meer omlaag. Langzamerhand gleden m'n handen wegwaardoor ik metershoog naar beneden viel. Eerst met m'n stuitje op een rost en vervolgens op m'n zij om daarna in de sneeuw naar benenden te rollen. Ik heb een tijdje daar gelegen alvorens ik dacht: 'Ik moet terug dit wordt veels te gevaarlijk'. Ik liep een aantal minuten naar beneden waarop ik me bedacht: 'Ik loop urenlang om de top de bereiken en nu ga ik terug, ik ben toch geen miet....' Daarom besloten om te keren en via een andere weg te top te bereiken. Deze beslissing is een goede geweest en heb het gered om de top van Ben Lomond te bereiken. Lang ben ik daar niet gebleven, alles deed namelijk zo verschrikkelijk veel pijn.

Omdat ik helaas niet op de uitvaart aanwezig kon zijn heb ik onderstaande voor m'n Oma geschreven:
__________________________________________________________________________

Lieve Oma,

Ik zit helemaal aan de andere kant van de wereld: in Nieuw-Zeeland en om deze reden kan ik er vandaag niet bij zijn. Afgelopen woensdag ben ik een track gaan lopen, 'The Ben Lomond summit track' in Queenstown. Mijn doel was om de top van de berg, op 1.748 meter te bereiken. Ondanks negatief advies om de berg te beklimmen, dit vanwege de hevige sneeuwval, ben ik de uitdaging toch aangedaan. En ik had maar een motivatie die me naar boven bracht: ik doe dit voor Oma. De klim naar de top duurde zo'n vijf uur en het waren de zwaarste en pijnlijkste uren die ik ooit heb gekend, maar er was niets dat mij kon weerhouden de top te bereiken, 'Ik doe dit voor Oma, Oma zou trots op me zijn geweest' dacht ik op de zware momenten dat mijn gezonde verstand zei dat teruggaan beter is, maar met mijn gevoel zei 'doorgaan'.

Het bereiken van de top voelde dan ook fantastisch, het uitzicht was adembenemend maar ook emotioneel. Het voelde op dat moment of ik heel dicht bij u was. Wat het nog moeilijker maakte is dat ik eigenlijk op het vliegtuig naar Nederland zou zitten deze betreffende dag. Echter heb ik deze vlucht gewijzigd naar 4 oktober om in totaal 6 weken in Nieuw-Zeeland te kunnen zijn.... Uiteraard heb ik hier spijt van, maar dit had ik allemaal niet aan zien komen.....

Gedurende mijn klim naar de top dacht ik aan de mooie momenten uit het verleden. Wat me altijd bij zal blijven is het 'gordijntjesbed'. Wanneer ik bij jullie kwam slapen als kleine jongen vroeg u altijd: 'Op welke kamer wil je slapen?' En ik antwoorde altijd: 'Op de kamer met het gordijntjesbed!'.

Daarnaast gingen we, toen de kleinkinderen nog jong waren, elk jaar een dagje uit. Zo kom ik mij nog herinneren dat we een keer naar de dierentuin zijn geweest en zelfs een keertje naar het circus! En om hier te komen gingen we altijd met het openbaar vervoer, waarbij de trein niet ontbrak; voor mijn gevoel was u net 'een wandeld spoorboekje'.

Wanneer we naar opa en oma waren geweest, en we op het punt stonden terug naar huis te gaan, gingen we altijd nog met oma naar de keuken. Oma maakte dan net een handgebaar dat we haar moesten volgen naar de keuken, vaak zo subtiel dat papa en mama het amper merkten. In de keuken haalde oma dan de snoeptrommel tevoorschijn, waarop we een snoepje pakten. Pak er nog maar een zei u dan en de uitspraak die me altijd bij zal blijven: 'Op een been kun je lopen'. Waarop u me een aai over me bol gaf. We renden dan snel naar de auto waar papa en mama op ons stonden te wachten. Terwijl we wegreden liep u altijd even naar buiten om uit te zwaaien, waarop we claxonerend de straat uit reden.

Ondanks dat ik 19.000 kilometer verderop zit zijn mijn gedachten bij u.

Rust zacht Oma

Rick
__________________________________________________________________________

De dag na de beklimming ben ik per bus naar Christchurch gegaan. Fatsoenlijk lopen zat er namelijk niet meer in... Om maandagochtend vroeg te landde op Sydney Airport. De stad Christchurch lag overigens nog compleet in puin na de aardbeving die 2 jaar geleden heeft plaatsgevonden.

Over exact twee weken ben ik opnieuw op het vliegveld om terug te vliegen naar Nederland,om vervolgens zaterdagochtend te landen op Schiphol. Ik heb nog nooit zoveel uitgekeken om terug te gaan naar huis; het avontuur is over. Alles doet nog zoveel pijn van hetgeen ik in Nieuw-Zeeland heb beleefd en daarnaast heb ikzo goed als heel Australie en Nieuw-Zeeland gezien!

Enige wat mij nog rest is m'n busje verkopen. Voordat ik naar Nieuw-Zeeland vertrok een onmogelijke opgave. Het ziet er naar uit dat er momenteel meer backpackers in Australie zijn dan 6 weken geleden, er is dus enige hoop.Het bussie isnog in een prima conditie is, maar de kilometers (457.000) schrikken toch velen af.....

Over een week of twee zal mijn laatste verhaal volgen. Tot die tijd geniet ik nog even van het mooie weer hier, want dat is hier stukken beterdan in Nieuw-Zeeland en niet te vergeten: danin Nederland!

Adios,