Landgenoten, het is al weer enige tijd geleden dat ik een verhaal op m'n weblog heb gezet, maar hierbij de gebeurtenissen van de afgelopen weken:

Mijn laatste verhaal ben ik geeindigd (dubbele punt op een letter kent dit toetsenbord niet)met iets over werkgelegenheid. Momenteel is het vinden van werk erg lastig, omdat het 'winter' is in Australie. Gelukkig had ik een financiele meevaller bij de Belastingdienst, waardoor werken niet meer noodzakelijk is....

Daarop had ik besloten Darwin te verlaten, ondanks de temperaturen was er vrij weinig te doen. Darwin is een vrij kleine en nieuwe stad. Zij is al een aantal keren met de grond gelijk gemaakt, onder andere in de Twee Wereldoorlog en door een tropische cycloon 'Tracy' in 1974. Ook was het erg lastig om in m'n busje te slapen. De tweede nacht dat ik in Darwin sliep stond er om 6 uur 's ochtend een ranger om me raam te slaan... 'Slapen in een voertuig in de stad is verboden, je krijgt nu een waarschuwing, maar de volgende keer zal je een boete krijgen!' Via andere backpackers begreep ik dat velen in de haven sliepen. Zodoende heb ik de rest van de tijd dat ik in Darwin verbleef bij de haven geslapen met nog zo'n 20 andere busjes, stationwagens en jeeps.... Owja, dit ging ook niet zonder slag of stoot, de haven bleek priveterrien te zijn, rangers en politie konden daarom geen boetes geven....Yes! (M'n boetes betaal ik toch niet, maar ik kan wel lekker uitslapen...) Dit ging de eerste dagen op, maar na een aantal dagen stond er een vrouw, jaar of 50 met 'n doorgerookte kop op me raam te slaan....'Je kunt hier niet kamperen, je hebt 'n half uur om het terrein te verlaten!' Wie of wat ze precies was is me nog steeds niet duidelijk, maar ze leek schik te hebben in het wakker maken van alle backpackers....

De volgende dag daar weer gestaan, om ongestoord in je bussie te slapen moet je 12 kilometer de stad uit... Jah daag, kost me dagelijks zo'n 4 liter benzine op en neer. En wat ik al verwachtte... die heks stond weer op m'n raam te slaan. 'Je kunt hier niet kamperen, je hebt 10 minuten om het terrein te verlaten!'. Dacht het even niet, dus weer lekker verder gaan slapen, want ze kwam nooit terug op je opnieuw wakker te maken. Sommige backpackers werden haar zo beu, dat ze besloten ergens anders te slapen, anderen verlieten het terrein voordat ze rond half 7 iedereen wakker begon te maken...

Haar dreigementen werder ook steeds mooier: 'Je hebt 10 minuten of ik bel de politie!', waarop ik zeg: 'en morgen bel je zeker het leger!' Uiteraard wist ik dat de politie niets kon doen omdat de grond niet van de overheid is. Verder was het een open terrein zonder slagbomen of iets dergelijks.... En in de weekenden kon je lekker uitslapen, want dan had ze waarschijnlijk vrij.... Maar nu even genoeg over de backpackers versus de heks....

Omdat er in Darwin vrij weinig te doen was besloot ik te vertrekken, bestemming: Alice Springs. Zoals gebruikelijk plaatste ik een advertentie op Gumtree en nam ik drie mensen, de Duitsers Lisa en Jenny en de Australier Matt mee naar Alice Springs. Mattkomt uit Alice Sptings en ging op familiebezoek voordat hij naar Adelaide vetrok.Een betere gids dan een 'local' kun je niet hebben... De 1500 kilometer lange reis naar het midden van Australie verliep zonder grote problemen. Enige was m'n linkerachterband, deze liep langzaam leeg, maar dagelijks een beetje lucht erin was voldoende....

In Alice Springs hebben we Matt afgezet bij zijn zus. Met Jenny en Lisa ben ik van Alice Springs naar Uluru - Kata Tjuta National Park gereden. Dit park ligt zo'n 450 kilometer ten zuid-westen van Alice Springs. Ook deze kilometers waren geen probleem voor m'n busje, welke bijna een 'Oldtimer' is met z'n 24 jaar. We reden ook niet harder dan 90 kilometer per uur, omdat de bezineprijzen torenhoog waren; 2,30 dollar per liter. Zo hoog had ik deze nog niet eerder in Australie gezien. Zelfs opde Nullaborvlakte was het goedkoper... Ik vroeg de pompbediende dan ook of er goud in de bezine zat? Dit werd uiteraard ontkennend beantwoord. M'n bandje had trouwens ook lucht nodig, maar hier moest ik zelfs voor betalen.... Ik zeg tegen die vent: 'Ik heb voor 103 dollar getankt en nu moet ik betalen voor een beetje lucht?' 'Die vent zegt: Ik ga niet voor niets lopen!'Woorden als 'fuck' en'shit' gebruikt en ben toen maar boos weglopen. De man naast me aan de toonbank zegt: 'loop maar even naar mijn auto dan help ik je'.

Hij was met zijn Nederlandse vrouw, welke al meer dan 30 jaar in Australie woonde, aan het reizen door Australie met nog een aantal echtparen. Iedereen was ontstemd over het feit dat ik moest betalen voor een beetje lucht. Met een opgepompte band en een gevulde koek, welke ik van de Nederlandse damekreeg vertrokken naar het Nationale Park.

Uluru - Kata Tjuta National Park bestaat, zoals de naam al zegt uit twee bergen of eigenlijk stenen; Uluru en Kata Tjuta. Uluru is de Aboriginal naam, Ayers Rock de Engelse benaming. Hetzelfde geldt voor Kata Tjuta, 'The Olgas' is de Engelse benaming. De eerste dag zijn we rondom Uluru gaan lopen, deze toch is 10.6 km, het vrij grote steen dus. Na deze 10.6 km te hebben afgelegd ben ik Uluru gaan beklimmen. Dit is vrij dubbel: enerzijds is er een groot bord met 'don't climb Uluru' anderzijds heeft de overheid wel een stalen ketting met palen aangelegd om deze te kunnen beklimmen. De Aboriginals willen niet dat men Uluru beklimt omdat deze steen een soort heilig voor hen is, maar uit commerciele redenen staat de overheid wel toe dat deze beklommen wordt. De Duitsers Lisa en Jenny wilden deze niet beklimmen omdat ze het respectloos vonden. Mijn mening was: 'Ik betaal 25 dollar om een steen te zien, het is toegestaan om Uluru te beklimmen en ik wil van het uitzicht genieten'.

Nadat ik Uluru had beklommen, wat overigens niet eenvoudig was; vanaf benenden lijkt het niet zover, waarop ik besloot met volle vaart omhoog te gaan. Maar als je denkt dat je erbent. ben je pas halverwege. M'n tong hing letterlijk op de grond (de klim was bijna loodrecht omhoog). Men heeft stalen palen in het gesteente geslagen met daartussen een ketting, zodat men zich omhoog kan trekken.... Onderweg kom je nog een bordje tegen: ' 35 mensen zijn overleden tijdens het beklimmen van Uluru'. Wooow, halverwege besef dat je dat dit niet vreemd is. Ik heb daar werkelijk 5 minuten gelegen voordat m'n hart weer enigzins een normale hartslag had. Mensen met een zwak hart bezwijken gewoon: 'De wraak van de Abo's dacht ik'

Na deze uitputtende klim hebben we Uluru bij zonsondergang gezien, wat fantastisch was. De rode kleuren komen door de lage zonnenstralen gewoon tot leven...

De dag na Uluru zijn we naar de andere rostformatie in het park geweest: 'Kata Tjutu'. In tegenstelling tot Uluru bestaat zij uit meerdere grote rotsen en hier hebben we een track gelopen: 'Walk of the Winds'. Dit was misschien nog wel mooier dan om Uluru heen lopen!

Na twee dagen in het Nationale Park te hebben gespendeerd. Zijn we, voordat we teruggingen naar Alice Springs, naar 't Watarrka Nationale Park geweest. Dit park ligt zo'n 200 kilometer ten noorden van Uluru en Co. Watarrka NP is bekend vanwege de 'Kings Canyon'. Ook hier hebben we een tocht gelopen. Gelopen is misschien iets te veel gezegd. Ik had zo'n enorme spierpijn door het beklimmen van Uluru.... Alsof ik de nacht in m'n busjehad doorgebracht met een heel grote Aboriginal.... Toen we terugkwamen met de auto bleek de linkerachterband helemaal leeg gelopen te zijn... Ik had geen krik, maar gelukkig wel een hard reservewiel, daar was alles mee gezegd, want er zat geen profiel meer op de reserveband. Met behulp van een andere toerist m'n band vervangen, waarop we onze weg konden vervolgen.

Dezelfde dag, na het lopen van de track en het verwisselen van m'n band, zijn we teruggereden naar Alice en hier begon alle ellende. Er is een mogelijkheid om af te snijden richting Alice, dit scheelde zo'n 150 km, wat toch een hoop kilometers endusgeld bespaard. Echter is deze weg niet geasfalteerd; een gravelroad. Het rijden op een gravelroad is voor mij niet vreemd meer, maar dit was verreweg de beroerdste waarop ik ooit gereden heb. Er zitten zoveel hobbels op de weg dat het beter is wat sneller te rijden, waardoor je al het ware over de hobbels vliegt. Maar.....als er een kuil in de weg zit en je rijdt zo'n 60 km p/u dan zit je met je kop tegen het dak aan..... Ik noem het wel een gravelroad, maar het was meer een combinatie van hard en zacht zand. Als een ware rallyrijder, de bus ging alle kanten op, gingen de eerste 10 km zonder problemen. Owja, deze offroadtrack was maar liefst 100 km. Maar toen begon het: ik reed zo hard door een kuil heen dat de motor een heel vreemd geluid begon te maken. Het maakte zo'n herrie, alsof die zwaar opgevoerd was. Daarnaast was al het vermogen verdwijnen, waardoor die nog sloomer was dan hij al is....

Meteen gestopt daar in het zand, maar aan de motor zag ik weinig verkeerds... We zaten in de 'middle of nowhere', dus ik had geen andere keuze dan verder- of terugrijden. Maar op onze kaart leek de weg na 20 km beter te worden, waarop ik besloot maar verder te gaan door het zand... Ondertussen begon de hele auto naar benzine te ruiken, waarop ik dacht dat de bezinetank lek was... Terwijl we verder reden zien we enkele oude achtergelaten autovrakken en een gezin Aboriginalslangs de weg, deze stonden daar met pech, maar ik had ook pech maar kon gelukkig nog rijden.....Ik wist nog dat Matt me vertelde dat je niet moest stoppen voor hen omdat ze je kunnen beroven... Vol gas, ik kon niet harder dan 80 km per uur langs de abo's gereden...Ik kon wel janken!

Na 2 uur offroad bereikten we de geasfalteerde weg... wauw, wat een verademing.... Me vullingen zitten los, heb een zere reet, maar we rijden nog! De laatste 150 kilometer naar Alice Springs voelden als een eeuwigheid, maar tot mijn grote opluchting haalden we het tot Alice, we zaten weer in de beschaving...!

Door alle pech kwamen we vrij laat aan in Alice en slapen in de stad is geen goed idee als je me twee meisjes reist. Een aantal weken geleden zijn twee backpack meisjes in hun busje verkracht door 3 Aboriginals.... Matt sliep bij twee vrienden in Alice Springs en daar konden we de nacht doorbrengen. Matt hoorde ons van kilometers al aankomen, want die motor maakte zo'n teringherrie. Ik vond het nog het meeste weghebben van een helikopter die opsteeg. Matthad vrij veel verstand van auto's en wistwaar het probleem lag. Hij bood me aan om de volgende ochtend samen de auto te repareren.

Ik sliep die nacht gewoon in m'n auto op de oprit bij het huis. Ik moest wel; door die 'fantastische' weg was het slot van de kofferbak naar de hemel. 'T zou voor een Aboriginal een koud kunstje zijn om in m'n auto te komen....

De volgende ochtend de auto gemaakt. Tot mijn opluchting bleek alleen de uitlaat, welke vanaf de motor loopt en een bougie los te zitten... Na een half uurtje was m'n bus weer klaar om vanaf Alice Springs naar de Ookstkust te rijden. Dit was nog zo'n 2500 kilometer en met een gladde band en zonder reservewiel nog best spannend. Maar m'n bussie bleek een taaie te zijn en we haalden de Oostkust zonder enige zorgwekkende problemen.

De is in het 'kort' 't verhaal van de afgelopen weken. Momenteel ben ik in Cairns. Een kleine, maar leuke stad in het noorden van staat Queensland. Het plan is om de komende weken naar het zuiden te rijden om eind juli in Sydney te zijn. Daar zal ik proberen, met de nadruk op proberen, m'n bus te verkopen aan een (blinde) backpacker.Maarde komende weken heb iknog de tijd om deze enigzins op te kalavateren. Wat helaas niet te verbergen is, is de kilometerstand, deze staat nu al op 453500 kilometer....(waarvan ik er zo'n 28.000 heb gereden)

Nu nog even genietenvan het mooie weer en de schitterende strandenaan de Oostkust, want nadat m'n auto is verkocht wil ik nog graag naar Nieuw-Zeeland en daar is het 'echt' winter en een stuk kouder!

De groeten vanuit Cairns en hopen dat wonderen bestaan, want Nederland speelt vannacht tegen Portugal. Half 5 'sochtendsgaat m'n wekker.... Hopelijk wordt het de moeite waard: 'Hup Holland Hup!'