'Back to Reality’

Na bijna 11 maanden te hebben gereisd zit het avontuur erop. Morgen lokale tijd 22:10 uur zit ik in het vliegtuig naar Taipei (hoofdstad van Taiwan) om daar zo'n 17 uur te wachten op m'n vlucht naar Amsterdam waarbij nog een tussenstop in Bangkok te wachten staat. Zaterdagochtend rond een uur of 9 sta ik weer op Vaderlandse bodem. (voordat jullie verder lezen adviseer ik eerst even een bakkie koffie of thee te pakken want het is een vrij lang verslag;-)

Het hele avontuur ‘Down Under' begon op de 10 november van het vorige kalenderjaar. Deze dag stapten ik samen Tjitte in het vliegtuig om vervolgens 2 dagen later in Sydney te landen. In principe hadden we vanuit Nederland alles geregeld; enige wat we niet hadden gedaan was het boeken van een hostel. Omdat het een zaterdag in het hoogseizoen was waren alle hostels volgeboekt. Gelukkig ontmoetten we toendertijd Hellen. Hellen is eigenaresse van ‘t ‘BIG' hostel in het centrum van Sydney en we konden onze eerste nacht in Australie bij haar slapen. Een mooiere start van ons avontuur konden we niet wensen en maakten we direct kennis met de Australische gastvrijheid.

Na een aantal dagen kochten we een auto, een Mitsubishi Express. Een busje uit het bouwjaar 1988 en 425.000 kilometer op de teller. In Nederland worden auto's met dergelijke kilometers allang naar de sloop gebracht, maar niet in Australie. De eerste kilometers in Australie waren dan ook niet makkelijkste want we hadden nog nooit aan de linkerkant van de weg gereden. Dit tot gevolg dat je veels te veel links op de weg positioneerd en het mocht een wonder worden genoemd, dat we in het drukke stadcentrum van Sydney, niet de spiegels van de geparkeerde auto's eraf reden. Ik kan me nog goed herinneren dat we beiden in de auto zaten met een hartslag van 200 en we hevig transpirerend onze weg vonden door de straten van Sydney.

Om de drukte te onvluchten zijn we met onze ‘nieuwe' aankoop naar Griffith gereden, een stadje zo'n 600 kilometer ten oosten van Sydney om daar te werken in het fruitplukken. Correctie; we dachten te gaan fritplukken maar een dag na aankomst lagen we in een veld uien te rooien. In Nederland hebben we hier machines voor of in sommige gevallen: de Polen, maar in Australie heb je daar ‘de backpacker' voor.

Dit maar een aantal dagen gedaan (je bent dit eentonige en hersendodende werk na een aantal dagen helemaal zat) om te vertrekken richting Melbourne. Op de weg daareen nog een weekje doorgebracht in Cobram, een ander fruitplukstadje, maar ook het plukken van kersen, abrikozen en ander fruit bleek voor ons niet te zijn weggelegd. Achteraf kon je duidelijk concluderen dat de ‘verwende' Nederlander nog in ons zat.

In onze zoektocht naar beter werk kwamen we aan in Emerald, een dorpje in ‘The Yarra Valley' op een uurtje rijden van Melbourne. We kwamen via een Nederlander in contact met Rob, een geëmigreerde bollenboer die een groot bedrijf heeft in Silvan: Sunny Hill Flowers. Hier werkten we met voornamelijk Oekrainers, die enkel in Australië waren voor het geld. Toen we het werk deden begrepen we al snel waarom er zoveel van die Oostblokkers werkten, het was namelijk beestenwerk, In bloedhete kassen zware kratten tillen of de hele dag krom staan om bloemen te snijden. Tjiite besloot om na een paar dagen ander werk te zoeken, en met succes hij kon zijn geliefde werk en hobby uitvoeren bij een garage in Emerald. Ik daarentegen besloot maar te blijven werken voor Rob, want het geld raakte al snel op en wilde het niet riskeren dat ik geen werk had. Uiteindelijk heb ik 6 weken gewerkt op heuvels van de Yarra Valley alvorens ik naar Tasmanië vertrok. Dit zonder Tjiite die had besloten terug te keren naar Nederland.

In het hostel waar we verbleven heb ik Danny ‘de Tilburger' en Ricardo ‘Rico' ontmoet. Met hen ben ik naar Tasmanië gereisd. Danny en Ricardo hadden overigens een eigen auto, een Holden Commodore. Met de auto's op de boot naar dit schitterende ‘eiland' afgereisd. Uiteindelijk ben ik een maand op Tasmanië gebleven en heb daar ondere de ‘The Overland Track' gelopen. Een toch van 85 kilometer door de adembenemende natuur van het Cradle Mt - Lake St. Clair National Park. (In een van m'n eerder verslagen heb ik dit uitgebreid beschreven) Dit is uiteindelijk de aanleiding geweest om later nog 6 weken naar Nieuw-Zeeland te gaan. Men omschrijft de natuur van Nieuw-Zeeland als de overtreffende trap als dat van Tasmanië, 'Woow kan het nog mooier dan...?'

Na een fantastische tijd gehad te hebben met Danny en Ricardo (Ik had ten slotte nog een hoop geld) ben ik de van Melbourne naar Adelaide gereden via de ‘Great Ocean Road'. Een 243 kilometer lange weg langs de kust van staat Victoria welke zo ‘amazing' is.

In Adelaide opnieuw herenigd met ‘De Tilburger' en ‘Rico'. Omdat beide een ander plan hadden, Ricardo wil naar de Oostkust terwijl Danny graag naar de Westkust van Australië wilde reizen. Aangezien ik de dezelfde plannen had besloot Danny met mij mee te reizen.

Voordat we naar Perth reisden hebben we eerst nog ruim 2 weken gewerkt in Renmark, een druivendorp ten oosten van Adelaide. We werkten voor Chris, een man met Griekse ‘roots'. We verdienden weinig omdat het seizoen heel slecht was, maar we hadden het geld hard nodig en Chris was een topvent om voor te werken. Het ‘Barbie verhaal' is hier trouwens ontstaan. Voor de mensen die het toendertijd niet gelezen hebben: Toen we aan het bbq'en waren vond ‘Henk' op straat een Barbie en deze hadden we op de ruitensproeieren gezet. Zodoende reden we met een naakte Barbie zonder hoofd dagelijks naar het huis van Chris om te gaan werken. Dit was de vrouw van Chris opgevallen en na afloop van onze laatste werkdag, toen we een pilsje dronken met Chris, kregen van zijn vrouw een Barbiepop. 'Nu hebben jullie twee Barbiepoppen'. Toen we in Perth waren kocht Danny alias ‘Henk' zijn eigen bussie en om de traditie in stand te houden reden we beiden met een Barbiepop door Australië rond.

De 3000 kilometers naar Perth waren heel gaaf. We hebben zoveel ‘wildlife' gezien variërend van emoes, hagedissen, kangaroes en adelaars tot grote zeeleeuwen. En bij het doorkruisen van de Nullabor vlakte kom je slechts sporadisch mensen tegen op de eindeloze wegen. Iets wat in Nederland ondenkbaar zou zijn.

Zoals gezegd kocht ‘Henk' zijn eigen busje en we zijn toen samen met 2 Fransen, die een busje hadden naar Broome gereden. In een convooi van 3 busjes met daarin 13 backpackers hebben we een fantastische tijd gehad. In Kalbarri zijn we naar het ‘Kalbarri National Park' geweest, in Nambung naar ‘The Pinnacle dessert', In Monkey Mia hebben we dolfijnen gezien, in Exmouth naar ‘Cape Range National Park' geweest, hier hebben we het Ningaloo Reef gezien, en onder andere een haai gevangen. Ook het Karijini Park mag niet ontbreken aan de lange lijst van wat ik allemaal wel niet gezien heb. Het waren fantastische tijden daar aan de andere kant van Australië!

In Broome kreeg ik problemen met de politie, Henk zou trouwens zeggen: 'die tering wouten', maar dit terzijde. Ik heb even de tekst gekopieërd uit m'n eerdere verslag want dit heeft uiteindelijk nog een staartje gekregen, maar meer hierover verderop in dit verslag. (voor m'n gevoel begint dit verslag nu zo'n beetje een boekwerk te worden)

'Na anderhalve week in het parelstadje Broome te hebben verkeerd was het (verplicht) tijd om verder te reizen, bestemming Darwin. Waarom verplicht? Woensdag 9 mei jl. ben ik door de politie aangehouden omdat ik geen gordel droeg. De boete voor het niet dragen van een gordel bedraagt maar liefst 500 dollar! Ik vertelde de agent geen geld te hebben om deze boete te betalen (als ik het geld wel zou hebben zou ik overigens ook niet betalen) Ik plaats van de boete kreeg ik een gele sticker om m'n vooruit met de tekst: 'defect notice'. Ik moest binnen een week, voor woensdag 16 mei 17:00 uur me bij een politiebureau melden (Na dit tijdstip mocht ik niet meer in Western Australia rijden). Dit om aan te tonen dat ik vier nieuwe banden onder m'n busje heb laten zetten en nieuwe voor- en achterlichten heb. Deze algehele(!) keuring zou me ook nog eens 100 dollor kosten. Ik kon van te voren al vertellen dat er nog meer mis zou zijn met de auto... Oplossing: 'm peren uit Western Australia, op naar de staat Northern Territory!'

Ik heb toen 3 Duitsers meegenomen naar Darwin. Sinds Perth heb ik altijd 3 mensen meegenomen op m'n roadtrips, dit bespaarde me zoveel benzinekosten en je hebt nog meer schik ook. Overigens was dit toegestaan omdat de auto geregisteerd staat als ‘2-seater' en daarnaast zaten er geen gordels in m'n zelf gecreerde achterbank. In Darwin ben ik trouwens niet zo heel lang gebleven want het is gruwelijk warm daar.

De volgende bestemming was Alice Springs. Uiteraard weer mensen verzameld voor de lange rit door de woestijn, 2 Duitsers en een Australiër. Met hen onder andere naar Uluru - Kata Tjuta National Park geweest, twee bergen of eigenlijk stenen; Uluru en Kata Tjuta. Vervolgens nog naar de ‘Kings Canyon' geweest, een andere Nationaal Park in het rode centrum van Australië. Op de weg terug van ‘Kings Canyon' naar Alice Spings heb ik de meest stresvolle uren achter het stuur gehad. Hieronder het verhaal hoe ik het toendertijd beschreef:

'Na twee dagen in het Nationale Park te hebben gespendeerd. Zijn we, voordat we teruggingen naar Alice Springs, naar 't Watarrka Nationale Park geweest. Dit park ligt zo'n 200 kilometer ten noorden van Uluru en co. Watarrka NP is bekend vanwege de 'Kings Canyon'. Ook hier hebben we een tocht gelopen. Gelopen is misschien iets te veel gezegd. Ik had zo'n enorme spierpijn door het beklimmen van Uluru, alsof ik de nacht in m'n busjehad doorgebracht met een heel grote Aboriginal.... Toen we terugkwamen met de auto bleek de linkerachterband helemaal leeg gelopen te zijn. Ik had geen krik, maar gelukkig wel een hard reservewiel, daar was alles mee gezegd, want er zat geen profiel meer op de reserveband. Met behulp van een andere toerist m'n band vervangen, waarop we onze weg konden vervolgen.

Dezelfde dag, na het lopen van de track en het verwisselen van m'n band, zijn we teruggereden naar Alice en hier begon alle ellende. Er is een mogelijkheid om af te snijden richting Alice, dit scheelde zo'n 150 km, wat toch een hoop kilometers endusgeld bespaard. Echter is deze weg niet geasfalteerd; een gravelroad. Het rijden op een gravelroad is voor mij niet vreemd meer, maar dit was verreweg de beroerdste waarop ik ooit gereden had. Er zitten zoveel hobbels op de weg dat het beter is wat sneller te rijden, waardoor je al het ware over de hobbels ‘vliegt'. Maar als er een kuil in de weg zit en je rijdt zo'n 60 km p/u dan vlieg je letterlijk met je kop tegen het dak aan. Ik noem het wel een gravelroad, maar het was meer een combinatie van hard en zacht zand. Als een ware rallyrijder, de bus ging alle kanten op kwamen we de eerste 10 kilometer zonder problemen door. Owja, deze offroadtrack was maar liefst 100 km. Maar toen begon het: ik reed zo hard door een kuil heen dat de motor een heel vreemd geluid begon te maken. Het maakte zo'n herrie, alsof die zwaar opgevoerd was. Daarnaast was al het vermogen verdwenen, waardoor die nog sloomer was dan hij al is....

Meteen gestopt daar in het zand, maar aan de motor zag ik weinig verkeerds. We zaten in de 'middle of nowhere', dus ik had geen andere keuze dan verder- of terugrijden. Maar op onze kaart leek de weg na 20 km beter te worden, waarop ik besloot maar verder te gaan door het zand. Ondertussen begon de hele auto naar benzine te ruiken, waarop ik dacht dat de bezinetank lek was. Terwijl we verder reden zien we enkele oude achtergelaten autovrakken en een gezin Aboriginalslangs de weg, deze stonden daar met ‘pech', maar ik had ook pech maar kon gelukkig nog rijden. Ik wist nog dat Matt me vertelde dat je niet moet stoppen voor hen omdat ze je beroven! Vol gas langs de abo's gereden, maar ik kon niet harder dan 70 á 80 kilometer per uur. Ik kon wel janken!

Na 2 uur offroad bereikten we de geasfalteerde weg. Wauw wat een verademing. Me vullingen zaten los, heb een zere reet, maar we rijden nog! De laatste 150 kilometer naar Alice Springs voelden als een eeuwigheid, maar tot mijn grote opluchting haalden we het tot Alice, we zaten weer in de beschaving...!'

Als ik nu terugdenk aan die tijd dan kan ik er hard om lachen, maar toen....pff. Van Alice Springs, de ghetto van Australië waar al het uitschot van de samenleving op straat leeft, ben ik naar Cairns, een kleine stad aan de Oostkust gereden. Van de woestijn naar de tropische regenwouden boven Cairns. Ook in Cairns een fantastische tijd gehad met zoveel mensen die ik heb leren kennen. Daarnaast het ‘Great Barrier Reef' gezien, een van de mooiste, zoniet het mooiste koraalrif te wereld. M'n vader, een verwend duiker zal ongetwijfeld met enige jaloezie de foto's hebben bekeken....

Na 3 weken in Cairns te zijn gebleven ben ik via Brisbane weer naar Sydney gereden. De cirkel was rond, maar m'n reislust was nog niet over. Met mijn laatste ‘taxback' money ben ik voor 6 weken naar Nieuw-Zeeland gegaan! In Nieuw-Zeeland heb ik bijna alles liftend gedaan, geld voor de bus had ik namelijk niet. Daarnaast nog geïnvesteerd in een goede tent, want ook dagelijks slapen in een hostel kon ik me niet permiteren. Ondanks soms verschrikklijke zware tijden, in zowel mentaal als fysiek opzicht waren dit zonder meer de mooiste weken van de in totzal 47 weken dat ik ‘Down Under' heb gereisd. Hier werd keihard bevestigd dat geld niet gelukkig maakt, het maakt het leven alleen makkelijker. Tot m'n 67e ergens op een kantoor zitten en dan pas beginnen met ‘leven' is zeker niet voor mij weggelegd. Genieten van het leven zolang het kan....

Maar weer naar het heden, want m'n auto heb ik vorige week verkocht. Zoals ik eerder vertelde zou het ‘politie-verhaal' in Broome nog gevolgen hebben: Twee weken geleden reed ik op een drukke weg net buiten het stadscentrum. Van verre hoorde ik een politieauto met loeiende sirene aankomen, zoals het hoort een baantje naar links om die ‘Wout' erlangs te laten. Blijft die tot m'n grote verbazing achter me rijden en begint die lichtsignalen en dergelijke te geven dat ik moest stoppen. 'Godverdomme, dacht ik, dat heb ik weer, zal wel te hard gereden hebben ofzo...' Ik parkeer m'n bus langs de weg en die smeris komt naar me toe en zegt: 'Your registration is expired'. Ik zeg tegen meneer agent: 'Ik heb wel een registratie voor de auto, kijk maar naar m'n sticker op het raam. Ooow zegt die dan heb je boetes of iets dergelijks openstaan waardoor ze je registratie inkorten. Heeft de ‘RTA', het kantoor waar alles geregisteerd wordt met betrekking tot transport, de registratie ingekort van 27 november 2012 tot en met 27 juni 2012. Hierdoor reed ik al 3 maanden zonder registratie rond. Wat inhoud dat de auto niet verzekerd is. Ik zeg tegen die agent: 'maar ik kan hier niet blijven staan, ik leef in dat ding' 'Hij mag alleen achterop een vrachtwagen worden vervoerd, zegt die agent'. 'Maar ik moet nog maar een paar kilomter naar de straat waar ik kampeer, kan ik dat stukje niet gewoon rijden?' Daarop gaf die een mooi politiek antwoord: 'I don't give you permission, but I won't pull you over'. Oftwel: 'Ik geef je geen toestemming, maar ik zal je ook niet aanhouden'. Dus voorzichtig de laatste kilomters gereden, want als ik een ongeluk of iets veroorzaak dat kom ik voorlopig niet thuis dacht ik....

Toen er mensen kwamen kijken voor m'n busje wilden ze uiteraard een testrit maken. M'n hartslag steeg dan ook aanzienlijk terwijl ze rondreden. Maar uiteindelijk vorige week de auto verkocht aan een Nieuw-Zeelands koppel die er helemaal blij mee waren. Omdat ze geen verstand hadden van auto's wilden ze er eerst een garage naar laten kijken. Uiteraard zei ik heel enthousiast dat dit geen probleem was, ondanks dat ik wist dat er enkele mankementen waren. Zo lekte de auto remvloeistof bij het rechterachterwiel...

We lieten het busje achter bij de garage en een uur later konden we terugkomen. Ik zorgde er natuurlijk voor dat ik eerder bij de garage terug was dan hen, zodat ik al kon kijken wat er mis zou zijn. Toen ik aankwam vroeg ik aan de monteur hoe de auto was. Zegt die vent: 'It's a drama' waarop die het rapport onder me neus legt. Alle banden moesten volgens hem vervangen worden. Ik zeg ben je wel helemaal lekker. Ik heb in Cairns 2 bandjes vervangen en elke blinde kan zien dat er genoeg profiel op zit! En zo waren er nog een aantal kleine dingen waar ik het totaal niet mee eens was... Ik zeg tegen die monteur dat ik me auto moet verkopen, omdat ik terugga naar Nederland, maar met zo'n rapport raak ik hem aan de straatstenen niet kwijt. Dit begreep hij wel en hij wist dondersgoed dat een aantal dingen in het rapport onzin waren en motorisch was de auto nog in uitstekende conditie.

Ik wachtte het koppel buiten op en vertelde al dat een aantal dingen op het rapport ‘bullshit' waren. Het enige waar de garage op hoopte is dat hen het lieten repareren. Ondertussen had ik al tegen de monteur gezegd dat ik niets laat repareren, dus als ze m'n auto niet kopen verdien je zeker niets.... Terwijl hij het koppel meenam naar zijn kantoor om hen te ‘adviseren' wachtte ik buiten in spanning af. Zegt het koppel tegen me: 'De monteur zegt dat de auto 1.400 dollar waard is....' Ik had de auto er dacht ik voor 1.700 of 1.800 dollar opstaan en accepteerde het bod uiteraard meteen. (Een afschrijving van 1.100 dollar op 32.000 gereden kilometers in zo slecht nog niet) Het geld in ontvangst genomen en de monteur even een knipoog gegeven voor z'n prima advies.

De laatste week heb ik doorgebracht in een hostel. Wederom een fantastische tijd gehad. Nog een weekje genoten want de kans dat ik nog een keer in Australië kom is niet heel groot. (Ze zullen me waarschijnlijk ook geen visum geven met al die boetes)

Zoals gezegd ben ik zaterdagochtend weer op Nederlandse bodem; ‘Back to the reality'. Na 11 maanden te hebben gereisd besef ik pas hoe goed ik het thuis heb. Ik had nog nooit m'n kleding gewassen, nooit een fatsoenlijke maaltijd gekookt en zo zijn er nog een aantal dingen. Het enige wat ik kon waren eieren bakken. De eerste keer dat ik pasta maakte ging dan ook compleet mis, de pasta was opgelost tot een soort behanglijm. De eerste keer dat ik m'n kleding waste zag al het witgoed er niet meer uit... Een dergelijke reis maken als ik gedaan heb is dan ook zo leerzaam, veel leerzamer dan dan een jaar in de collegebanken hangen.

De eerste dagen zullen waarschijnlijk wel wennen zijn. ‘Gewoon' een kledingkast, een koelkast, een waterkoker en nog veel meer ‘luxe' tot m'n beschikking. Daarnaast weer kroketten en frikandellen eten en niet te vergeten Nederlandse kaas, ze verkopen het hier wel, maar het is onbetaalbaar. Tijd om af te ronden voordat het verhaal nog langer wordt.

Iedereen die mij het afgelopen jaar heeft gevolgd op reismee.NL wil ik bedanken voor het lezen van mijn avonturen en de meesten van jullie zal ik snel weer zien! Tot snel en een laatste groet vanuit Australië!

Cheers,

Rick

"The desire to go back home"

Na6 weken in Nieuw-Zeeland te hebben gereisd ben ik afgelopen maandag weer in Sydney geland, een stad die bijna 11 maanden lang als 'thuisbasis' heeft gefungeerd.

Toen ik mijn vorige verhaal schreef (9 september) had ik nog een week te gaanin Nieuw-Zeeland en het werd een week welke in nooit meer zal vergeten. Ik had het plan opgevat om het laatste stuk vanaf Queenstown te gaan liften naar Christchurch, echter was het weer die desbetreffende maandag (de 10e) zo slecht dat ik besloten had langer te blijven in Queenstown.Het leven was daar zo slecht nog niet, m'n tentje liet ik dagenlang op dezelfde plek staan, met overigens een fantastisch uitzichten 's avonds even in de sauna ontspannen met een koud biertje.

Om de tijd te doden bracht ik veel tijd door bij een 'travel agency' waar je gratis kunt Internetten. Dinsdag trof ikinm'n mailbox eenbericht van mijn vader aan: 'Graag even contact opnemen'. 'Ik heb vorige week nog gebeld, dacht ik'. Er moest iets aan de hand zijn, in positieve zin(waar je uiteraard op hoopt) of in negatieve zin.

Toen het tijdverschil van 10 uur gunstig was direct naar huis gebeld. Mijn vader nam op en zijn eerste woorden, welke ik nooit zal vergeten: 'Oma is overleden'. In eerste instantiezijn deze woordenzo moeilijk te bevatten en drong het amper tot me door, maar dan besef je het pas: 'Ik zit in Nieuw-Zeeland, verder van huis kan bijna niet en Omais er niet meer'.Het enige wat ik op dat moment wil is naar huis, maar dit was een bijna onmogelijke opgave.

De volgende dag, het weer was fantastisch, ben ik voor Oma de 'Ben Lomond' (een ruim 1.700 meter hoge berg in de Nieuw-Zeelandse alpen) gaan beklimmen. Men, Department of Conservation (kortweg DoC), achtte dit vrijwel onmogelijk vanwege de hevige sneeuwval die de afgelopen dagen gevallen was, zeker zonder snowboots,spikes etc.Toen ik een 7-daagse track liep in Egmont National Park werd mij dit ook verteld.... Dit advies in de wind geslagen om 's ochtend vroeg te vertrekken.

Ik had de afgelopen weken in Nieuw-Zeeland, en ook in Australie vele zware meerdaagse tracks gelopen, maar deze dag zou de zwaarste van allemaal worden. Ik heb die dag urenlang door de sneeuw moeten lopen, waarbij de sneeuw tot boven de knieen stond en \het laatste uur zelfs tot m'n heupen. Ik had me voorgenomen niet meer door de sneeuw te lopen als deze tot boven de enkels komt, dit naar aanleiding van wat er op Mount Taranaki was gebeurd. Maar er was een niet te stoppendrang om door te gaan.

De weg naar de top was loodzwaar, door de sneeuw was er geen track zichtbaar en moestik zelf een weg naar de top zien te vinden. Het laatste stuk was zo stijl dat je bijna loodrecht omhoog moest klimmen op de besneeuwde rotsen. Tijdens het klimmen kwam ik vast te zitten, ik kon geen weg meer omhoog vinden en me voeten kreeg ik niet meer omlaag. Langzamerhand gleden m'n handen wegwaardoor ik metershoog naar beneden viel. Eerst met m'n stuitje op een rost en vervolgens op m'n zij om daarna in de sneeuw naar benenden te rollen. Ik heb een tijdje daar gelegen alvorens ik dacht: 'Ik moet terug dit wordt veels te gevaarlijk'. Ik liep een aantal minuten naar beneden waarop ik me bedacht: 'Ik loop urenlang om de top de bereiken en nu ga ik terug, ik ben toch geen miet....' Daarom besloten om te keren en via een andere weg te top te bereiken. Deze beslissing is een goede geweest en heb het gered om de top van Ben Lomond te bereiken. Lang ben ik daar niet gebleven, alles deed namelijk zo verschrikkelijk veel pijn.

Omdat ik helaas niet op de uitvaart aanwezig kon zijn heb ik onderstaande voor m'n Oma geschreven:
__________________________________________________________________________

Lieve Oma,

Ik zit helemaal aan de andere kant van de wereld: in Nieuw-Zeeland en om deze reden kan ik er vandaag niet bij zijn. Afgelopen woensdag ben ik een track gaan lopen, 'The Ben Lomond summit track' in Queenstown. Mijn doel was om de top van de berg, op 1.748 meter te bereiken. Ondanks negatief advies om de berg te beklimmen, dit vanwege de hevige sneeuwval, ben ik de uitdaging toch aangedaan. En ik had maar een motivatie die me naar boven bracht: ik doe dit voor Oma. De klim naar de top duurde zo'n vijf uur en het waren de zwaarste en pijnlijkste uren die ik ooit heb gekend, maar er was niets dat mij kon weerhouden de top te bereiken, 'Ik doe dit voor Oma, Oma zou trots op me zijn geweest' dacht ik op de zware momenten dat mijn gezonde verstand zei dat teruggaan beter is, maar met mijn gevoel zei 'doorgaan'.

Het bereiken van de top voelde dan ook fantastisch, het uitzicht was adembenemend maar ook emotioneel. Het voelde op dat moment of ik heel dicht bij u was. Wat het nog moeilijker maakte is dat ik eigenlijk op het vliegtuig naar Nederland zou zitten deze betreffende dag. Echter heb ik deze vlucht gewijzigd naar 4 oktober om in totaal 6 weken in Nieuw-Zeeland te kunnen zijn.... Uiteraard heb ik hier spijt van, maar dit had ik allemaal niet aan zien komen.....

Gedurende mijn klim naar de top dacht ik aan de mooie momenten uit het verleden. Wat me altijd bij zal blijven is het 'gordijntjesbed'. Wanneer ik bij jullie kwam slapen als kleine jongen vroeg u altijd: 'Op welke kamer wil je slapen?' En ik antwoorde altijd: 'Op de kamer met het gordijntjesbed!'.

Daarnaast gingen we, toen de kleinkinderen nog jong waren, elk jaar een dagje uit. Zo kom ik mij nog herinneren dat we een keer naar de dierentuin zijn geweest en zelfs een keertje naar het circus! En om hier te komen gingen we altijd met het openbaar vervoer, waarbij de trein niet ontbrak; voor mijn gevoel was u net 'een wandeld spoorboekje'.

Wanneer we naar opa en oma waren geweest, en we op het punt stonden terug naar huis te gaan, gingen we altijd nog met oma naar de keuken. Oma maakte dan net een handgebaar dat we haar moesten volgen naar de keuken, vaak zo subtiel dat papa en mama het amper merkten. In de keuken haalde oma dan de snoeptrommel tevoorschijn, waarop we een snoepje pakten. Pak er nog maar een zei u dan en de uitspraak die me altijd bij zal blijven: 'Op een been kun je lopen'. Waarop u me een aai over me bol gaf. We renden dan snel naar de auto waar papa en mama op ons stonden te wachten. Terwijl we wegreden liep u altijd even naar buiten om uit te zwaaien, waarop we claxonerend de straat uit reden.

Ondanks dat ik 19.000 kilometer verderop zit zijn mijn gedachten bij u.

Rust zacht Oma

Rick
__________________________________________________________________________

De dag na de beklimming ben ik per bus naar Christchurch gegaan. Fatsoenlijk lopen zat er namelijk niet meer in... Om maandagochtend vroeg te landde op Sydney Airport. De stad Christchurch lag overigens nog compleet in puin na de aardbeving die 2 jaar geleden heeft plaatsgevonden.

Over exact twee weken ben ik opnieuw op het vliegveld om terug te vliegen naar Nederland,om vervolgens zaterdagochtend te landen op Schiphol. Ik heb nog nooit zoveel uitgekeken om terug te gaan naar huis; het avontuur is over. Alles doet nog zoveel pijn van hetgeen ik in Nieuw-Zeeland heb beleefd en daarnaast heb ikzo goed als heel Australie en Nieuw-Zeeland gezien!

Enige wat mij nog rest is m'n busje verkopen. Voordat ik naar Nieuw-Zeeland vertrok een onmogelijke opgave. Het ziet er naar uit dat er momenteel meer backpackers in Australie zijn dan 6 weken geleden, er is dus enige hoop.Het bussie isnog in een prima conditie is, maar de kilometers (457.000) schrikken toch velen af.....

Over een week of twee zal mijn laatste verhaal volgen. Tot die tijd geniet ik nog even van het mooie weer hier, want dat is hier stukken beterdan in Nieuw-Zeeland en niet te vergeten: danin Nederland!

Adios,

"Nothing is illegal until you get caught"

Alweer een 'verhaal' zullen jullie vast denken.... Momenteel ben ik in Queentown, zo'n 530 kilometer ten zuiden van Greymouth waar ik mijn laatste 'verhaal' schreef. Hierbij een korte samenvatting hoe ik hier ben geraakt:

Nog voordat ik in Greymouth was ben ik gaan liften vanaf Nelson (een dorp in het noorden van het zuider-eiland). Hier pikte Gary mij op die op weg was naar Christchurch. Gary woont in Christchurch en heeft een grote passie voor jagen. Ik kon met hem meerijden tot Murchison, waar hij de afslag naar de '65' nam, een weg naar het zuiden terwijl ik op de '6' moest blijven richting het westen.

We zaten nog geen 5 minuten in de auto of we reden een kind aan. Het jongetje, genaamd 'Sam' fietste naar huis vanaf zijn school, maar bij het oversteken van de drukke weg stond hij op de pedalen en keek naar beneden. Gelukkig voor Sam raakten we hem niet al te hard en hebben we hem eerst even thuisgebracht alvorens we naar Murchison reden. Ik zei al tegen Gary: 'Je moet taxichauffeur worden, eerst pik je mij op en nu breng je ook nog een jongetje naar huis...'

Nadat Gary mij had afgezet ging hij nog ergens vlakbij Christchurch jagen. Hij deed dit 'illegaal', 'Nothing is illegal until you get caught' oftewel 'Niets is illegaal zolang je niet gepakt wordt, zei Gary'. En hier had hij inderdaad een punt, en ik kan me hier dan ook helemaal in vinden met mijn manier van leven hier.....

In Murchison heb ik ergens in een park mijn tent opgezet en het was een van m'n slechtste slaapplekken zover. Het was erg lastig om een goede slaapplek te vinden vanwege alle bergen. Er zijn wel stukken grasland, maar dit is 'private land' en ik wil niet het risico lopen om door een boer vol met hagel te worden geschoten.... Daarom maar besloten om op een berg te slapen, maar door de stijle hellingen sliep ik bijna rechtop en lagen al m'n spullen onderaan m'n tent.... Overigens heb ik daar wel een Kiwi gezien, de Nationale vogel van Nieuw-Zeeland en deze is erg zeldzaam, een van de voordelen van het slapen in een tent in de natuur!

De volgende ochtend ben ik gaan liften richting de Westcoast. Het was erg lastig om een goede lift te vinden, omdat bijna iedereen richting Christchurch ging, de grootste stad van het zuid-eiland aan de oostkust. Uiteindelijk had ik een echtpaar uit Nelson ontmoet op een parkeerplaats in het gehucht dat Murchison heet. Diane en haar man waren op weg naar Greymouth, Diane is kledingontwerpster en zij had daar een afspraak met de eigenaresse van een kledingzaak. Na deze afspraak gingen zij naar Hokitika en als ik wilde kon ik daar ook mee heen rijden, ach ja waarom niet.... Na twee uurtjes wachten, waarin ik mijn vorige verhaal bij de bibliotheek schreef, hebben zij mij afgezet op het strand van Hokitika.

Hier heb ik nacht doorgebracht in m'n tentje om de volgende ochtend eerst naar het zwembad te gaan in het vredige dorp. Omdat ik over het algemeen in m'n tent overnacht en niet de beschikking heb over een douche biedt een zwembad een goedkope uitkomst. Naast het feit dat er een douche is kun je een paar baantjes trekken. Na een uurtje zwemmen en helemaal schoon geweekt te zijn ben ik gaan liften naar Frans Jozef. Frans Jozef is bekend vanwege haar glacier, maar door de opwarming van het klimaat zal deze er niet heel lang meer zijn.

Eind het eind van de middag kwam in aan in het dorp Frans Jozef en ondanks het slechte weer ben ik de 5 kilometer naar de glacier gaan lopen. Halverwege in de regen zie ik van verre een man lopen die mijn kant op komt. 'Ik ben in ieder geval niet de enige gek die in dit weer loopt, dacht ik'. Toen we elkaar naderen herkende ik de man, het was Martin! Met Martin heb ik een helse track gelopen in het Tongariro National Park. Martin is een 52-jarige Fransman die muziekdocent is en 3 maanden aan het reizen is in Nieuw-Zeeland. Martin sprong me in de armen en vroeg me om in het hostel te slapen waar hij ook overnachtte. 'No, that's waste of money!' zeg ik tegen hem. 'Ik wil het anders wel voor je betalen antwoordde hij hierop'. 'Dat kan ik niet acepteren Martin, je zal het geld nog hard genoeg nodig hebben hier in Nieuw-Zeeland, koop er maar een lekker biertje van!'.

Ik vervolgde mijn wandeling naar de glacier en werd net voordat ik er was opgepikt door twee jongens. Nadat we de glacier hadden gezien, (Je staat helaas op zo'n halve kilometer van de glacier, omdat er enige tijd geleden een Chinees is verdronken omdat hij te dicht bij de glacier kwam...) reed ik met hen mee terug naar het dorp. Direct een slaapplek gaan zoeken omdat het al donker begon te worden, maar dit bleek niet mee te vallen in Frans Jozef dat vol staat met hostels, hotels en motels. 'Freedom camping' wordt daar helemaal als 'not done' beschouwd omdat zij, de hostel, hotels etc. inkomsten mislopen. Uiteindelijk maar een parkje ingegaan waar met koeienletters staat: 'No Camping!'. Het was echter al donker en door de hevige regen achtte ik de kans dat er iemand kwam klein. Voor de zekerheid m'n wekker maar gezet om bij zonsopkomst weg te zijn. Die nacht had ik er wel een beetje spijt van Martins bod niet te hebben geaccepteerd , want het donderderde en het bliksemde (helaas geen meters bier, maar regen...)

Die ochtend weer op zoek gegaan naar een lift, m'n bestemming was Fox glacier. Maar het was nog zo vroeg dat er niemand op de weg was. En ik wist dat het lastig ging worden omdat toeristen nooit stoppen als je staat te liften, het zijn altijd 'the locals' die je oppikken. Toen er een auto van een parkeerplaats reed hield ik deze aan en vroeg of ik mee kon rijden naar de Fox Glacier. Dit was geen probleem en gooide m'n backpack in de koffterbak terwijl het met bakken uit de hemel kwam.

Ik reed mee met Ian en Jenny, een gepensioneerd koppel uit Australia. Zij waren voor 3 weken in Nieuw-Zeeland en hadden een auto gehuurd om het zuid-eiland te zien. Toen ik hen vroeg waar zij heen gingen antwoorden zij hierop Queenstown, en dit was de plaats waar ik ook heen wilde. Gelukkig was het geen probleem om de hele weg mee te rijden.

Bij de glacier aangekomen bleek het weer zo slecht dat we maar besloten verder te rijden richting Queenstown. Ondertussen klaarde het weer op en brak zowaar het zonnetje nog door. Hierdoor zag je pas hoe indrukwekkend de ruige natuur van Nieuw-Zeeland is. De bergen die eerst waren verstopt in de wolken kwamen tevoorschijn, waardoor je de adembenemde besneeuwde toppen van de Nieuw-Zeelandse alpen ziet!

Waar ik normaal met 'locals' meerij en niet echt stop voor toeristische dingen stopten Ian en Jenny voor de vele 'Waterfalls' en fantastische 'Lookouts'. Onderweg zijn we ook nog gestopt om te lunchen bij een restaurant. 'Zoek maar uit wat je wilt eten, zegt Jenny'. Daar een heerlijk panini gegeten en hete chocolademelk gedronken naast de openhaard.

Na 360 kilometer gereden te hebben kwamen we vrijdagmiddag aan in Queenstown. Ian en Jenny hadden een kamer gereserveerd in een resort. Voordat ik op zoek ging naar een slaapplek vulden ik m'n flessen met water in het luxe resort, waarna ik Ian en Jenny bedank voor de fantastische dag die ze me hadden bezorgd.

Het vinden van een slaapplek was vrij eenvoudig, ik sliep boven op een heuvel met geweldig uitzicht op het meer met daaromheen de besneeuwde alpen. Het uitzicht was ongetwijfeld beter dan welke je zou hebben in een kamer in een van de vele dure hotels. Weer een voordeel waarom slapen in een tent zo slecht niet is (zolang het maar niet regent!)

Die avond daar m'n tent opgezet en toen ik mijn flessen vulden met water in het resort had ik gezien dat ze een sauna hadden.... Met m'n zwembroek, handdoek en hoofdlamp in m'n (kleine) backpack (met een enorme backpack langs de receptie 'sneaken' zou uiteraard onmogelijk zijn) naar het resort gelopen en tot mijn grote verbazing was de deur van de sauna en douches gewoon 'open'. Normaliter heb je een pasje nodig, maar de deur ging gewoon open! Die (vrijdag)avond heerlijk ontspannen in de sauna gelegen om vervolgens weer terug te keren naar m'n tentje in de bush. De avond was gevallen en m'n hoofdlamp kwam dan ook goed van pas om mijn tent weer terug te vinden.

Gisterenavond (zaterdag) weer naar de sauna gegaan. Nu had ik bier meegenomen. Ik had me eigenlijk voorgenomen in een hostel te slapen met zulk verschrikkelijk weer. Maar niet een hostel slapen bespaard zo'n 25 dollar en voor dit geld kun je best een biertje kopen op de zaterdagavond. Het was overigens lange tijd geleden dat ik weer eens een pilsje kocht..... Het is (helaas) niet een van de eerste levensbehoeften.

Vandaag ook weer veel regen, waardoor ik weinig te doen heb. Ik heb gisterenmiddag geprobeerd een track te lopen, maar het weer liet dit helaas niet toe. Na zo'n 2 uur lopen (en 5 keer gevallen te zijn, waarvan een keer zo hard op m'n reet dat zitten nog pijn doet...) maar besloten terug te keren om erger te voorkomen en dat m'n kleding drijfnat werd.

Vanavond (zondag) maar weer naar m'n 'tweede' thuis, het Mercure resort in Queentown om daar heerlijk te chillen in de sauna en het zwembad met een biertje (welke ik nog overhad van gisteren) om vervolgens daar nog even op een bank te hangen en televisie te kijken...... Morgen als het weer meezit proberen te liften richting Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland met z'n ruim 3700 meter.

Het leven van een (echte) 'backpacker' alias 'hitchhiker' alias 'supertramp' is zo slecht nog niet.... Enige wat je nodig hebt is doorzettingsvermogen, creativiteit en enige mate van brutaliteit....

Cheers,

From North to South

Na 5 dagen in Hawera te zijn verbleven,ben ik vorige week maandag vertrokken richting Wellington. Wellington is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland en is gelegen in het zuiden van het noorder eiland. Vanaf Wellington heb ik vorige week de veerboot genomen naar Picton. Picton is een klein plaatsje en enkel bekend van het feit dat daar de veerboten aankomen en vertrekken.

Vanaf Picon ben ik die dag gelift naar Nelson. Ik kwam die dag vrij laat aan en het begon al donker te worden, niet echt makkelijk als je illegaal campeert en je zoekt een slaapplaats in een 'stad' waar 40.000 mensen wonen. Ik ben daarom naar een groot park gegaan en daar ben ik twee mensen tegengekomen: Martin en Jane. Ik vroeg hen af zij een goede plek wisten waar ik (illegaal) kon camperen. Daarop nodigden zij mij uit om in hun achtertuin te camperen. Dit aanbod uiteraard niet afgeslagen en ben toen meegelopen naar hun huis op zo'n 15 minuten lopen van het centrum. In de tuin m'n tentje opgezet en Jane vroeg ok ik mee wilde eten, ach ja.... waarom niet. Daar de rest van m'n avond doorgebracht om de volgende morgen vroeg met de bus(!) naar Marahau te gaan. Omdat het winter is rijdt er bijna geen verkeer naar Marahau en daar start de 'Abel Tasman Coast Track'. Deze track is 'slechts' 52 kilometer lang en begint in Marahau en gaat via de kust naar Wainui Bay.

'Freedom camping' werd nogal lastig in hetAbel Tasman National Parkomdat de track tussen de bergen loopt en op de schuine hellingen is dit vrijwel onmogelijk. Daarom maar besloten in een hut te slapen. (Er staan 5 van deze hutten op zo'n 4 uur lopen van elkaar langs de track) Een slaapplaats in een hut of de de 'campground' moet van te voren worden geboekt bij een 'Information Centre oftewel een I-site'. Dit had ik niet gedaan, de vorige tracks die ik liep op het Noorder eiland ben ik ook gewoon opgegaan zonder enige boekingen....

Bij de hut, genaamd 'Anchorage' ben ik gaan vissen met een Zwitser Rapheal. Rapheal liep slechts een dag in het park en liep niet de gehele track. Samen met m'n Zwitsere vriend hebben we een aantal mooie grote vissen gevangen welke als avondmaal dienden, dit werd vooraf gegaan met onberperkt mossels eten.Niet een heel verkeerd dinner als je verwacht weer 4 dagen noedels te moeten eten....

Heerlijk geslapen die nacht (er liggen matrassen in de hut) tot er de volgende morgen een ranger in de hut staat. 'Mag ik je boekingsnummer?' Meneer die heb ik niet..... Ik leg hem mijn hele verhaal uit; hitchhiken, slapen in een tent, weinig geld, etc.... 'Normaal staat hier een boete van 78 dollar op, maar als je voor de hut betaald dan is het goed' Ik zeg: Ik ga echt geen 32 dollar betalen om in een hutje te slapen, er is niet eens een douche! De ranger genaamd Phil zag m'n tent en hij zegt: 'We kunnen zeggen dat je op de campground hebt geslapen dan is het maar 15 dollar?' Owkee geen probleem, en ik loop met Phil mee naar zijn hut welke op zo'n 20 meter van de Anchorage hut staat. Ik zeg: 'Phil, ik wil wel de hele track lopen waar moet ik de komende dagen dan slapen?' Ja, ja... en Phil kwam met een geniaal plan: 'Vanavond kun je slapen in Bark Bay daar ben ik namelijk ook en kost 't je niets. 'Okee, perfect zegt ik' En de de nacht erna ga je naar Awaroa, daar ben ik niet maar daar geef ik je dan een ticket voor. En de laatste nacht moet je dan slapen boven Totanui, het is weekend en daarom zijn er geen rangers die controleren...

Die dag, zoals gepland naar Bark Bay gelopen om daar te slapen. Phil vertelde me al dat het uitstekend vissen was in Bark Bay en die avond drie mooie vissen gevangen. Ik moest overigens wel een hoop geduld hebben omdat het pas aan het eind van de middag vloed werd en dan komen de vissen richting de kust.....

De eerste twee dagen perfect gegeten en het weer was uitstekend; zonnig en een graadje of 16. De laatste twee dagen waren een stuk minder, veel regen en m'n voet deed nog erg veel pijn. (Ondanks de 5 dagen rust die ik heb gehad in Hawera) Afgelopen maandag was ik klaar met de track die eindigde in Wainui Bay. Maar omdat het winter is rijden er geen bussen naar de bewoonde wereld..... En er stonden nauwelijks huizen. Na een uur lopen kwam er eindelijk een auto aan en die heeft me meegonomen naar Takaka, op 21 kilometer van Wainui Bay.

Aanvankelijk zou ik direct een andre track gaan lopen, de Heapy Track. Een toch van 80 kilometer, maar veel zwaarder dan de Abel Tasman Coast Track. Vanwege de aanhoudende problemen met m'n voet maar besloten deze niet te lopen. Ik ben toen terug gaan liften naar Nelson om opnieuw bij Martin en Jane in de logeerkamer te slapen. Na bijna een week niet gedoucht te hebben dit ook maar meteen gedaan. Ook vertelde ik mijn verhaal, Phil de ranger, vissen etc. aan Martin enJane. Martin is een gepensioneerde ranger, die zijn hele leven bij de 'Department of Conservation' afgekort DoC heeft gewerkt. Gelukkig kon die wel lachen om m'n verhaal. Ik heb hem maar niet verteld hoe ik de andere parken heb bezocht.....

De volgende morgen vertrokken richting de Westcoast van Nieuw-Zeeland. Het weer is zwaar belabberd hier, alleen maar regen. Slapen in m'n tent is een hel! Het weer schijnt in het zuiden van Nieuw-Zeeland een stuk beter te zijn..... Daar verwacht ik van het weekend te zijn (Wanaka, Queenstown) Maar morgen eerst liften naar de Frans Jozef en Fox glaciers, heb er zin in!

"Blood, Sweat and Tears"

Ondertussen, zoals ik in m'n vorige verhaalde vertelde, naar Egmont National Park geweest. Na 3 dagen te hebben 'gehiked' in Tongariro National park ben ik vorige week donderdag gaan liften naar Egmont National Park. Dankzij een aardige vrachtwagenchauffeur kon ik afgelopen vrijdag al gaan beginnen met de volgende track, een track rondom Mount Taranaki. Mount Taranaki is gelegen in het Nationale Park en van tientallen kilometers afstand al zichtbaar. Rondom de berg is het landschap namelijkvrij vlak en wordt met name bevolkt door vele koeien. Enige vergelijkingen met Nederland zijn dan ook zichtbaar.

Maar die vrijdag ben ik 'Around the mountain' gaan lopen. Uiteraard weer met het gebruikelijke 'tramping' voedsel, bestaande uit onder andereoats (havermout),dit is echt paardenvoer, maar met net zoveel suiker als oats wel weg te werken.... Noedels, elke avond een pakje, crackers, een pot pindakaas; zit bordevol energie, blikjes tonijn, koffie, soep en uiteraard heel veel mueslirepen.

Met dit voedeselpakket in m'n packback, welke dan meer dan 20(!) kilo weegt gingen de eerste 2 dagen heel gemakkelijk, het was mooi weer en de kilometers vielen mee. Helaas werd het zondag een stuk zwaarder. Door de aanhoudende regen werden de paden moddelpoelen en die dag had ik gepland om zo'nnegen uur te lopen. Gelukkig was er onderweg een hut waar ik na vijf uur lopen kon overnachten. Door de regen was alles helemaal zeikenat, en ik keeker al naar uit ombij een warm vuur te zitten en m'n kleding en schoenen te drogen. Echter bleek de realiteit iets anders dan verwacht; er was geen openhaard....! s' nachts ligt de temperatuur rond het vriespunt en m'n kleding is nat..... Die nacht was een ware hel, alle kleding die ik bij me had en nog droog was aangetrokken, om de volgende dag vroeg naar de volgende hut te lopen (waar ze gelukkig wel een openhaard hadden)

De zondag en maandag alleen maar regen gehad.... Dinsdag was het weer iets beter met enkele droge momenten. Detrack was daarentegen nog wel verschrikkelijk, modderpoelen waar je tot je knieen doorheen moest. (Op sommige momenten leek het meer op poldersporten in De Kwakeldan een 'hike' door het Nieuw-Zeelandse landschap) Ook moest ik vele rivieren oversteken. Normaltiter kun je van steen naar steen springen (zonder nat te worden) Maar door de aanhoudende hevige regenval waren de rivieren zo hoog dat er geen steen te bekennen was... Daardoor moest ik door de rivier lopen, waarbij het water tot m'n middel kwam. Wat was ik die dag blij om bij de hut op de track aan te komen.

Na 5 dagen lopen denk je het ergste gehad te hebben... Nee, het kan nog slechter. Woensdag besloot ik de 'High track' te nemen in plaats van een 'Low track', omdat bij de low track nog meer rivieren overgestoken moest worden dan ik al gedaan had. De dag begon fantastisch met mooi weer en uitstekend uitzicht op de top van Mt. Taranaki. Het eerste uur was enkel klimmen richting de sneeuwgrens. Waar ik al bang voor was gebeurde, ik moest door de sneeuw lopen.... In het begin geen enkel probleem gezien het maar enkele centimeters hoog was. Maar naarmate ik hoger kwam werd de sneeuw steeds dieper, eerst tot boven de enkels, daarna tot de knieen, en even later stond ik tot m'n middel in de sneeuw. Lopen door de sneeuw wordt dan verschrikkelijk. Ik had een korte broek aan (met een lange broek die nat wordt is het nog veel kouder) en m'n voeten waren ijskoud en nat van de sneeuw. Op dat moment moet je een beslissing maken: 'Teruggaan of doorgaan'. 'Laat ik nog een klein stukje 'lopen' , misschien wordt er daar beter er gaat de track omlaag' . Toch maar besloten om door te gaan in de hoop dat het beter werd.... Maar het werd nog erger. Ik moest zelf over bevroren sneeuw klimmen. Normaal gesproken heb je spikes en een ijshamer nodig om hier over heen te klimmen, maar die had ik op dat moment helaas niet..... Met m'n schoenen en vuisten gaten getrapt in het ijs op enige houvast te creeren, dit tot bloedens toe.... Mijn doorzettingsvermogen werd even later beloond, waar de track weer omlaag ging onder de sneeuwgrens.

Ik had gepland nog een dag te lopen, maar beneden aangekomen stond een auto met wie ik mee kon rijden richting Hawera, een dorp zo'n 30 kilometer van het Nationale Park. Ik had zo'n zin in een hamburger (Na 6 dagen noedels en havermout)dat ik eerst naar de McDonalds ben gegaan voor een BigMac. Met 2 bloedende scheenbenen en vinger stond ik daar bij de Mac. Mensen keken me nogal raar aan, doordat ik met een bloedende vinger m'n gezicht een paar keer had aangeraakt, leek het erop alsof ik net uit een veldslag stapte....

Omdat ik veel pijn had aan m'n linkervoet en lopen pijn deed, overigens alleen voordat ik door de sneeuw moest. De koude sneeuw zorgde ervoor dat er weinig gevoel meer inzat. Toch maar even naar het ziekenhuis gegaan. Het bleek dat ik gelukkig alleen mijn voet had gekneusd. Het advies van de dokter luidde: 'Je moet echt een paar dagen rust houden anders wordt het nog veel pijnlijker'. Maar toen ik vertelde hoe ik leefde (hitchhiken, tentje) begreep de dokter dat ik vrijwel onmogelijk was. Daarom had ze geregeld dat ik in 'Whaiora' kon slapen. Een appartement welke normaal gesproken wordt gebruikt voor mensen die familie heb liggen in het ziekenhuis, maar omdat het al een tijdje niet werd gebruikt mag ik hier verblijven. Voordat ik daarheen ben gebracht eerst nog een lekkere maaltijd in het ziekenhuis van de verpleegsters gehad en bij aankomst stond m'n backpack er (welke ze met een rolstoel daarheen hadden gereden 'Je tas is wel heel zwaar' 'Normaal is die nog veel zwaarder hoor...!') en hadden ze muffins en dergelijke klaargelegd..... Om m'n weg naar 'Whaiora roep ik naar de verpleegsters achter de balie: 'I really like hospitals in New-Zealand!'

The real 'Kiwi experience'!

Ik ben nu anderhalve week in Nieuw-Zeeland en de tijd vliegt: Vorige week maandag ben ik 1 uur 's nachts gearriveerd op de luchthaven van Auckland. Omdat er pas in de vroege morgen bussen rijden richting het centrum even een nachtje (zoals aangekondigd)daar doorgebracht.....

De volgende morgen naar het centrum van Auckland gegaan. De stad Auckland is weinig bijzonder, enige trekpleister is 'The Skytower'. Daarom direct maar besloten de stad te verlaten om richting Cape Reinga te gaan, het uiterste noorden van Nieuw-Zeeland.

Bij een benzinepomp begon mijn 'hitchhike' avontuur. Ik vroeg aan een man die daar zijn auto vol stond te tanken of hij richting het Noorden ging. En ja, ik kon een stuk met hem meerijden. langs de snelpweg heeft hij me afgezet bij een benzinepomp, daar ontmoette ik een vrachtwagenchauffeur. Hij was een echte Maori, Phil was zijn naam. Met hem ben ik helemaal naar Dargaville gereden. De bedoeling was om me in Wellsford af te zetten, maar we hadden beide mooie verhalen, waarop hij me vroeg: 'Als je zin hebt kun je meerijden naar Dargaville?' Ach ja waarom niet....Via Dargaville wilde ik naar Opononi, echter ontmoette ik daar bij een supermarkt een heel aardige vrouw. Ze vertelde me dat het eenstuk makkelijker is om via Whangarei, aan de oostkust, richting 'The Cape' te gaan. Een vriend van haar man ging met zijn vrachtwagen die kant op om mais af te leveren bij een boerderij. Zodoende heeft ze me bij het bedrijf gebracht en ben ik met Dave meegereden naar Whangarei.

In Whangarei heb ik ergens op een stukje gras achter de bomen; camperen in de natuur is illegaal, m'n tent opgezet. De volgende dag (vorige week dinsdag) ben ik gaan liften richting Cape Reinga. In het centrum ontmoette ik een Maori meisje die naar Kataia ging. Ze ging op bezoek bij haar familie en Kaitaia is vlakbij Cape Reinga, een perfecte lift dus... In de auto raakten we aan de praat over onder andere de Maori cultuur en ook kwamen Maori tattoos ter sprake. 'Als je een tattoo wil, m'n neefje is een 'tattooartist', Ik zeg: 'Maar ik heb geen rooie cent....' 'Maak je daar maar niet druk om...' We zijn toen naar het huis van haar ooms gereden in Kataia. Aanvankelijk was alleen 'Uncle Rick' thuis, daar een bakkie koffie gedronken, en een uurtje later kwam ook 'Uncle Sam' thuis. Uncle Sam heeft een beroerte gehad waardoor de rechtkant van zijn lichaam niet meer functioneerd.... Vervolgens haar neefje ontmoet, welke tattoos zet voor z'n hobby en zijn werk zag er heel goed uit. Eerst werd de buurman (ook een oom) getatoeerd. Het was tenslotte zijn verjaardag. Ondertussen kwam er een hele bak met wiet op tafel en werd er een jointje gedraaid. Ik zeg: 'moet er geen tabak bij? Zover ik weet mix je dat met tabak:' Hun lachen; 'nee, we roken het hier puur'. Waarop de buurman een korte anekdote vertelde: 'Ik nam eens een Duitse backpacker mee en we rookten een jointje in de auto, na drie trekjes was hij zo stoned dat hij de auto niet meer uit kon komen....' Dus dat jointje werd gedraaid en ging iederaan langs, bij mij dus ook... 'Is dit wel zo goed idee dacht ik? Ach ja.... ik zit waarschijnlijk maar een keer in me leven bij een Maori familie die me een tattoo gaan geven, waarom ook niet? Ik nam een trekje en het steeg direct naar me hoofd, ik ben dat uiteraard niet gewend.... Dat jointje komt toch gauw drie tot vier langs voordat die op is.... Bij dit jointje zou het niet blijven, er werd er minstens een per uur gerookt, (we begonnen een uur of drie 's middags). Aan het eind van de middag kreeg ik een Maori tattoo op m'n onderbeen (foto's volgen) om vervolgens mee te eten. Er stond een soort hutspot, met een halve varkenspoot erop en worstjes op het menu. Was echt lekker (ik ben alleen noodles en pasta gewend). Na het avondmaal pakten beide 'Uncles' als een soort 'dessert' hun waterpijp tevoorschijn en uiteraard kwam die ook bij langs.... Echt een fantastische avond gehad en Ik was zo stoned als een garnaal.

Daar op bank geslapen en de volgende dag met de bus naar Cape Reinga gegaan om aan het eind van de dag weer terug te keren bij de familie. Het Maori meisje heeft me bij haar ooms weer opgehaald om me naar Kerikeri te brengen, vanaf hier is een stuk makkelijk liften terug naar Auckland. Onderweg nog gestopt bij een fish & chips zaak, waar ze als verrassing nog een hele maaltijd voor me kocht....'Je bent echt gek dat je dat voor me doet....' Dit is de real 'Kiwi experience'. (Kiwi is de bijnaam voor een Nieuw-Zeelander, zoals Aussie dat is voor een Australier).

Die avondin mijn tent geslapen,omdat het al donker was maar ergens een stukje gras opgezocht. Toen ik wakker werd bleek ik bij iemand in te voortuin te kamperen. Gelukkig vond de eigenaar dat geenprobleem....

Volgende dag(donderdag) gaan liften richting Auckland. Bestemming was Paeroa, daar werkt Janneke (wie ik kende van het uitgaan in Nederland) als Au-pair. Met haar kon ik dan die vrijdag dan meerijden naar Taupo.

In kerikeri kreeg ik een lift van Owen, wie helemaal die kant op gang, beter kon dus niet.... Owen ging naar de boerdrij van zijn moeder in Pokeno, dit ligt ten zuiden van Auckland. Zijn moeder was op vakantie in Australie en twee weken geleden is zijn broer overleden bij een auto-ongeluk. Normaal gesproken doet hij al het werk op de boerderij. Owen nodigde me uit om mee te gaan naar de boerderij, aangezien ik voldoende tijd had.... Op de boerderij gingen we de koeien voeren, met een quat en een aanhanger erachter mocht ik door de heuvels van Nieuw-Zeeland naar de koeien rijden.... Vervolgens wat hekken gerepareerd engeprobeerd karpers te vangen met een net, helaas niet gelukt... Op de boerderij gegeten en een pilsje gedronken met Owen en zijn broer Neill, die ook op de boerderij woont. Ik kon daar blijven slapen en de volgende dag ben ik naar Paeroa gaan liften....

We zijn toenmet Janneke en haar vriendinnen naar Lake Taupo gereden. Een van haar vriendinnen: Grietje uit Urk was 21 geworden en had een huisje gehuurd voor een weekend. Ik kon daar blijven slapen en de volgende dag ben ik naar Tongariro National Park gegaan.Een vrouw gaf me een lift naar het Information Centre en gaf me ook nog eens20 dollar, dan kun je wat lekker kopen zegt ze. 'Woow, das is echt heel aardig!'

Aanvankelijk zou ikeen dag gaan lopen in het park, vanwege een vulkaanuitbarsting en het slechte waren veel tracks dicht .... Echter ontmoette ik onderweg een Fransman, Martin en hij ging wel een lange track lopen.... 'We zullen wel zien of we over de rivieren komen' En omdat het echt een heel mooi National Park is besloten om toch maar een lange track te gaan lopen, ondanks dat ik voedsel had voor twee dagen.....

De track gaat tussen twee vulkanen door, welke door de enorme hoogte van bijna 3 kilometer helemaal besneeuwd zijn. De regio trekt dan ookveel toeristen aan die de skies onderbinden, er zijn maar weinig gekken die daar in de winter een hikingtrack gaan lopen... (Alleen ik en een 52-jarige Fransman)

Vandaag (woensdag) ben ik het park weer uitgekomen. Gisteren fysiek echt de zwaarste dagvan m'n leven gehad: Zaterdag ben ik aangekomen in Whakapapa Village waar de track begint. Daar die nacht geslapen in m'n tent bij een waterval. Echt een supermooie plek om te kamperen, alleen het was nogal koud. In combinatie met 2 dagen regen; een hel! M'n voeten waren bevroren, ondanks 3(!) paar sokken. De volgende dag (zondag) ben ik de track gaan lopen naar de eerste hut. Dit kost 15 dollar, maar er zijn toch geen rangers..... besparen noemen we dat..... En na 6 uur lopen kwam ik daar aan. Zodoende de Fransman ontmoet met wie ik de volgende dag samen ben gaan lopen naar de volgende hut.

De hutten staan op een afstand van elkaar dat loopbaar is in een dag... 5 a 6 uur. Echter zat ik met voedselschaarste, omdat ik aanvankelijk maar 1 of 2 dagen zou lopen.... Daarom besloten om met die Fransman een hut over te slaan en naar de volgende hut te lopen. Ik was 's ochtend 7 uur vertrokken enkwam half 1 aan bij de hut... De volgende hut stond volgens de borden op 6 uur lopen. Dit zou betekenendat we inhet donker aankwamen.... God zij dank lag er in het hutje onderweg eten: 2 mueslirepen, een pakje suiker en citroenpoeder voor in je drinken. Dat allemaal naar binnen gewerkt, want m'n benen waren helemaal leeg..... Om 1 uur begonnen aan de 6-uur lange hiking over slechts 8,5 kilometer. De trek ging over bergen door de vulkanische as endoor de sneeuw. Met 20 kilo op je rug een absolute hel! Daarnaast kwam het met bakken uit de hemel waardoor we helemaal doorweekt waren..... Uiteindelijk zijn we 6 uur 's avond bij de hut aangekomen, een uur eerder dan gepland. Die dag 11-uur lang gelopen over 'slechts' een afstand van 21 kilometer.

Vandaag de laatste 3 uur gelopen naar de weg toe. Daar ben ik naar het dorpje Ohakune gelift en heefteen man me bij de supermarkt afgezet. Dit verhaal heb ik getypt in de bibliotheek tegenover de supermarkt met een zak chips naast me....

Excuus voor eventuele spelfouten, ben erg moe vanwege het vele lopen en de weinig slaap..... Straks weer verder liften richting het oosten, bestemming Edmont National Park! Nieuw-Zeeland is namelijk zo gaaf!

New-Zealand!

Nog even een korte update voordat ik zometeen (19:50 plaatselijk tijd) richting Nieuw-Zeeland vlieg.

Ik heb geprobeerdde autote verkopen maar helaaszonder succes. Momenteel zijn er weinig backpackers in Australie en helemaal niet in Sydney. Het weer in Europa isgedurende deze periode beter en je zult nu meer backpackers aantreffen in Cairns, Darwin en Broome waar het veel warmer is (rond de 30 graden).

Als gevolg hiervan heb ik besloten eerst naar Nieuw-Zeeland te gaan. Nieuw-Zeeland (Auckland) is namelijk'slecht' 3 vliegen vanaf Australie. Hier blijf ik ruim 6 weken voordat ik weer terugvlieg vanaf het vliegveld in Christchurch naar Sydney.Iedermet enige geografische kennis van Nieuw-Zeelandzal hebben opgemerkt dat ik beide eilanden, zowel het Noorder- als het Zuider-Eiland ga bezoeken.

Vanwege m'n beperkte budget en omdat ik geen zin hebom met een georganiseerde reismee te gaan, zal ik de komende tijd overnachten in een tent. Nieuw-Zeeland heeft de mooiste 'hikingtracks' ter wereld en een aantal van deze wil ik zeker gaan lopen. Een van de mooiste dingen die ik in Australie heb gedaan is de 'Overlandtrack' op Tasmanie. De natuur in Nieuw-Zeeland schijnt de overtreffende trap te zijn van dat opTasmanie (en dat was al adembenemend...!)

Om in deze Nationale parken te geraken zal ik gaan liften. Vanwege wederom m'n beperkte budget en omdat ik geen zin heb in een georganiseerde busreis of het openbaar vervoer.

Naast een tent en een goede slaapzak, neem ik uiteraard wat visgereimee omeen avondmaal te vangen in de rivier of zee.Dit zou toch een welkome aanvulling zijn om 'm rantsoen van rijst en noodels....)

Maar hier ga ik het bij laten, wanneer jullie dit lezen zit ik waarschijnlijk in het vliegtuig of ben ik al geland in Auckland. Omdat ik de goedkoopste vlucht heb genomen kom ik 1 uur 's nacht (plaatselijk tijd)aan.... Dat wordt heerlijk op het vliegveld slapen met m'n matje en slaapzak, misschien zet ik m'n tent nog wel op omongestoord van mijn nachtrust te kunnen genieten:P

En om hethelemaal af te sluiten: Al zou ik bulken van het geld dan zou ik het nog op deze manier doen.... 'Into the wild!'

Tot over 2 maanden!

Rick

Back in Sydney!

De titel zegt het al, ik ben weer in de stad waar m'n avontuur ruim 8 maanden geleden begon: Sydney!

De reis van Brisbane naar Sydney was, in vergelijking met de afstanden tussen andere steden, een korte; slechts 930 kilometer. Vanwege het slechte weer heb ik deze afstand in slechts drie dagen afgelegd en ben ik enkel gestopt in het 'drugsdorp' Nimbin en Byron Bay.

Nimbin is het enige dorp in Australië waar drugs wordt getolereerd. Veel backpackers brengen dan ook een bezoekje aan dit 'hippiedorp'. Overal in Nimbin worden dan ook cannabis en cookies aangeboden. 'Do you want some cookies', vraagt een oude hippiedame me. De cookies zouden magisch zijn... Ik heb ze niet geprobeerd, maar ze zullen ongetwijfeld heel magisch zijn.... Na Nimbin alleen nog even naar Byron Bay geweest. Het weer zat namelijk zo tegen dat ik de laatste 700 kilometer, van Byron Bay naar Sydney, in een dag heb afgelegd.

Afgelopen week ben ik dan gearriveerd in de grootste stad van Australië. Het belangrijkste wat me hier te doen staat isde auto verkopen. Echter kwam ik er al snel achter dat het geen makkelijke opgave zal worden. Momenteel zijn er niet heel veel backpackers in de stad en velen daarvan zijn aan het werk. In oktober begint de automarkt weer op gang te komen, dan begint de zomer en veel backpackers komen richting Australie.... Helaas leven we nog steeds in maand juli....

M'n doel was om de auto met winst te verkopen, normaliter een reëel doel, gezien het feit we er een redelijk goede prijs (2500 dollar) voor hebben betaald. Helaas zijn de doelen bijgesteld, want ik ga dat ding aan de straatstenen niet kwijtraken. De leeftijd (van 1988) en de kilometerstand (457.000) werken dan ook niet in het voordeel.

Gelukkig ga ik nog geld terug krijgen van de Australische belastingdienst. met dit geld ga ik een vlucht naar Nieuw-Zeeland boeken. Een tent, winterjas en slaapzak tot -15 graden zijn al aangeschaft. Kosten zullen (voedsel nagelaten) niet gemaakt worden en me eigen verplaatsen in Nieuw-Zeeland zal per lift gaan gebeuren. Goedkoper kan niet...!

Nu me eigen nog een week of 3 vermaken tot het geld van de Belastingdienst op m'n rekening staat of ik moet me auto nog op korte termijn kwijt raken.... En over auto gesproken: ik sta vlakbij het centrum van Sydney geparkeerd (zo'n 5 minuten van het CS) Ik heb namelijk één plek gevonden waar je geen vergunning nodig hebt of geld in een parkeermeter moet gooien. Ik sta voor de deur te kamperen bij een soort consultancy praktijk in een mooie wijk. De naam van de straat doet dan ook niets anders vermoeden: Buckinghamstreet. Mensen die langslopen kijken hun ogen uit als ik state koken achterin m'n auto, als ze er een paalzouden neerzettenlopen ze er recht tegenaan....

Nog een korte anekdote: Vanmorgen om een uur of 7 wilde ik naar de supermarkt lopen om een brood te halen voor m'n ontbijt. Echter gooide ik de deur op slot, terwijl m'n sleutel nog in de auto lag....Het was hartstikke koud deze ochtend en ik stondin me korte broek en teenslippers enkreeg de auto met geen mogelijkheid meer open....

Op een paar honderd meter van m'n auto zit een locksmith: 'die moeten me kunnen helpen, dacht ik' Zegt die vent: 'We kunnen je helaas niet helpen, want we doen geen auto's. In het centrum (Pittstreet) zit een andere locksmith, deze doet wel auto's'. Ik in me zomerse outfit door de drukke straten van Sydney naar die anderesleutelboer, blijkt die winkel pas om 9 uur open te gaan, en het was nog geen 8 uur.....

Ik weer terug naar m'n auto... Om de hoek van de straat waarm'n autogeparkeerdstaat stond een busje waar 2 mannen een pand aan het renoveren waren. Ik vertel me verhaal: 'Ik heb me eigen buitengesloten enwoon in me auto, heb je misschien wat zwaar gereedschap dan breek ikme auto wel open?' (de sleutelboer kon ik waarschijnlijk toch niet betalen...) Een van de mannen loopt mee naar m'n auto en hij zegt: 'heb je een kledinghanger?' Een kledinghanger, vraag ik. 'Ja, via de deur wip ik het knopje zo omhoog. Regel jij een kledinghanger dan maak ik je deur open'. 'Die moet het vaker gedaan hebben dacht ik...

Dus ik op zoek naar een kledingzaak, en de eerste zaak was notabene een erotische kledingzaak voorvrouwen.Wat kan mij het ook schelen, ik loop naar binnen en leg m'n verhaal uit aan die man, waarop die me een kledinghanger meegeeft en me succes wenst 'Laat maar weten als het je gelukt is!'

Omdat die mannen nog in het pand waren, besloot ik zelf al een poging te wagen.Over die mannen: Bij het programma opsporing verzocht zouden ze als volgt worden beschreven: 'We zijn op zoek naar twee mannen van Noord-Afrikaanse afkomst'. Maar binnen enkele minuten had ik m'n auto open! Woow, is het zo makkelijk om een auto open te breken... (Alles wat waardevol is heb ik dan ook bij me, want als ik het kan....

Vervolgens even ontbeten, bakkie koffie, gekookt eitje. Daarna naar de bibliotheek gegaan,waar ik op m'n weg weer even de erotische winkel inliep om te vertellen dat het me gelukt was. 'Woow, you managed to do it by yourself, congratulations!' Waarop de oude man me een ferme handdruk geeft...