Na bijna 11 maanden te hebben gereisd zit het avontuur erop. Morgen lokale tijd 22:10 uur zit ik in het vliegtuig naar Taipei (hoofdstad van Taiwan) om daar zo'n 17 uur te wachten op m'n vlucht naar Amsterdam waarbij nog een tussenstop in Bangkok te wachten staat. Zaterdagochtend rond een uur of 9 sta ik weer op Vaderlandse bodem. (voordat jullie verder lezen adviseer ik eerst even een bakkie koffie of thee te pakken want het is een vrij lang verslag;-)

Het hele avontuur ‘Down Under' begon op de 10 november van het vorige kalenderjaar. Deze dag stapten ik samen Tjitte in het vliegtuig om vervolgens 2 dagen later in Sydney te landen. In principe hadden we vanuit Nederland alles geregeld; enige wat we niet hadden gedaan was het boeken van een hostel. Omdat het een zaterdag in het hoogseizoen was waren alle hostels volgeboekt. Gelukkig ontmoetten we toendertijd Hellen. Hellen is eigenaresse van ‘t ‘BIG' hostel in het centrum van Sydney en we konden onze eerste nacht in Australie bij haar slapen. Een mooiere start van ons avontuur konden we niet wensen en maakten we direct kennis met de Australische gastvrijheid.

Na een aantal dagen kochten we een auto, een Mitsubishi Express. Een busje uit het bouwjaar 1988 en 425.000 kilometer op de teller. In Nederland worden auto's met dergelijke kilometers allang naar de sloop gebracht, maar niet in Australie. De eerste kilometers in Australie waren dan ook niet makkelijkste want we hadden nog nooit aan de linkerkant van de weg gereden. Dit tot gevolg dat je veels te veel links op de weg positioneerd en het mocht een wonder worden genoemd, dat we in het drukke stadcentrum van Sydney, niet de spiegels van de geparkeerde auto's eraf reden. Ik kan me nog goed herinneren dat we beiden in de auto zaten met een hartslag van 200 en we hevig transpirerend onze weg vonden door de straten van Sydney.

Om de drukte te onvluchten zijn we met onze ‘nieuwe' aankoop naar Griffith gereden, een stadje zo'n 600 kilometer ten oosten van Sydney om daar te werken in het fruitplukken. Correctie; we dachten te gaan fritplukken maar een dag na aankomst lagen we in een veld uien te rooien. In Nederland hebben we hier machines voor of in sommige gevallen: de Polen, maar in Australie heb je daar ‘de backpacker' voor.

Dit maar een aantal dagen gedaan (je bent dit eentonige en hersendodende werk na een aantal dagen helemaal zat) om te vertrekken richting Melbourne. Op de weg daareen nog een weekje doorgebracht in Cobram, een ander fruitplukstadje, maar ook het plukken van kersen, abrikozen en ander fruit bleek voor ons niet te zijn weggelegd. Achteraf kon je duidelijk concluderen dat de ‘verwende' Nederlander nog in ons zat.

In onze zoektocht naar beter werk kwamen we aan in Emerald, een dorpje in ‘The Yarra Valley' op een uurtje rijden van Melbourne. We kwamen via een Nederlander in contact met Rob, een geëmigreerde bollenboer die een groot bedrijf heeft in Silvan: Sunny Hill Flowers. Hier werkten we met voornamelijk Oekrainers, die enkel in Australië waren voor het geld. Toen we het werk deden begrepen we al snel waarom er zoveel van die Oostblokkers werkten, het was namelijk beestenwerk, In bloedhete kassen zware kratten tillen of de hele dag krom staan om bloemen te snijden. Tjiite besloot om na een paar dagen ander werk te zoeken, en met succes hij kon zijn geliefde werk en hobby uitvoeren bij een garage in Emerald. Ik daarentegen besloot maar te blijven werken voor Rob, want het geld raakte al snel op en wilde het niet riskeren dat ik geen werk had. Uiteindelijk heb ik 6 weken gewerkt op heuvels van de Yarra Valley alvorens ik naar Tasmanië vertrok. Dit zonder Tjiite die had besloten terug te keren naar Nederland.

In het hostel waar we verbleven heb ik Danny ‘de Tilburger' en Ricardo ‘Rico' ontmoet. Met hen ben ik naar Tasmanië gereisd. Danny en Ricardo hadden overigens een eigen auto, een Holden Commodore. Met de auto's op de boot naar dit schitterende ‘eiland' afgereisd. Uiteindelijk ben ik een maand op Tasmanië gebleven en heb daar ondere de ‘The Overland Track' gelopen. Een toch van 85 kilometer door de adembenemende natuur van het Cradle Mt - Lake St. Clair National Park. (In een van m'n eerder verslagen heb ik dit uitgebreid beschreven) Dit is uiteindelijk de aanleiding geweest om later nog 6 weken naar Nieuw-Zeeland te gaan. Men omschrijft de natuur van Nieuw-Zeeland als de overtreffende trap als dat van Tasmanië, 'Woow kan het nog mooier dan...?'

Na een fantastische tijd gehad te hebben met Danny en Ricardo (Ik had ten slotte nog een hoop geld) ben ik de van Melbourne naar Adelaide gereden via de ‘Great Ocean Road'. Een 243 kilometer lange weg langs de kust van staat Victoria welke zo ‘amazing' is.

In Adelaide opnieuw herenigd met ‘De Tilburger' en ‘Rico'. Omdat beide een ander plan hadden, Ricardo wil naar de Oostkust terwijl Danny graag naar de Westkust van Australië wilde reizen. Aangezien ik de dezelfde plannen had besloot Danny met mij mee te reizen.

Voordat we naar Perth reisden hebben we eerst nog ruim 2 weken gewerkt in Renmark, een druivendorp ten oosten van Adelaide. We werkten voor Chris, een man met Griekse ‘roots'. We verdienden weinig omdat het seizoen heel slecht was, maar we hadden het geld hard nodig en Chris was een topvent om voor te werken. Het ‘Barbie verhaal' is hier trouwens ontstaan. Voor de mensen die het toendertijd niet gelezen hebben: Toen we aan het bbq'en waren vond ‘Henk' op straat een Barbie en deze hadden we op de ruitensproeieren gezet. Zodoende reden we met een naakte Barbie zonder hoofd dagelijks naar het huis van Chris om te gaan werken. Dit was de vrouw van Chris opgevallen en na afloop van onze laatste werkdag, toen we een pilsje dronken met Chris, kregen van zijn vrouw een Barbiepop. 'Nu hebben jullie twee Barbiepoppen'. Toen we in Perth waren kocht Danny alias ‘Henk' zijn eigen bussie en om de traditie in stand te houden reden we beiden met een Barbiepop door Australië rond.

De 3000 kilometers naar Perth waren heel gaaf. We hebben zoveel ‘wildlife' gezien variërend van emoes, hagedissen, kangaroes en adelaars tot grote zeeleeuwen. En bij het doorkruisen van de Nullabor vlakte kom je slechts sporadisch mensen tegen op de eindeloze wegen. Iets wat in Nederland ondenkbaar zou zijn.

Zoals gezegd kocht ‘Henk' zijn eigen busje en we zijn toen samen met 2 Fransen, die een busje hadden naar Broome gereden. In een convooi van 3 busjes met daarin 13 backpackers hebben we een fantastische tijd gehad. In Kalbarri zijn we naar het ‘Kalbarri National Park' geweest, in Nambung naar ‘The Pinnacle dessert', In Monkey Mia hebben we dolfijnen gezien, in Exmouth naar ‘Cape Range National Park' geweest, hier hebben we het Ningaloo Reef gezien, en onder andere een haai gevangen. Ook het Karijini Park mag niet ontbreken aan de lange lijst van wat ik allemaal wel niet gezien heb. Het waren fantastische tijden daar aan de andere kant van Australië!

In Broome kreeg ik problemen met de politie, Henk zou trouwens zeggen: 'die tering wouten', maar dit terzijde. Ik heb even de tekst gekopieërd uit m'n eerdere verslag want dit heeft uiteindelijk nog een staartje gekregen, maar meer hierover verderop in dit verslag. (voor m'n gevoel begint dit verslag nu zo'n beetje een boekwerk te worden)

'Na anderhalve week in het parelstadje Broome te hebben verkeerd was het (verplicht) tijd om verder te reizen, bestemming Darwin. Waarom verplicht? Woensdag 9 mei jl. ben ik door de politie aangehouden omdat ik geen gordel droeg. De boete voor het niet dragen van een gordel bedraagt maar liefst 500 dollar! Ik vertelde de agent geen geld te hebben om deze boete te betalen (als ik het geld wel zou hebben zou ik overigens ook niet betalen) Ik plaats van de boete kreeg ik een gele sticker om m'n vooruit met de tekst: 'defect notice'. Ik moest binnen een week, voor woensdag 16 mei 17:00 uur me bij een politiebureau melden (Na dit tijdstip mocht ik niet meer in Western Australia rijden). Dit om aan te tonen dat ik vier nieuwe banden onder m'n busje heb laten zetten en nieuwe voor- en achterlichten heb. Deze algehele(!) keuring zou me ook nog eens 100 dollor kosten. Ik kon van te voren al vertellen dat er nog meer mis zou zijn met de auto... Oplossing: 'm peren uit Western Australia, op naar de staat Northern Territory!'

Ik heb toen 3 Duitsers meegenomen naar Darwin. Sinds Perth heb ik altijd 3 mensen meegenomen op m'n roadtrips, dit bespaarde me zoveel benzinekosten en je hebt nog meer schik ook. Overigens was dit toegestaan omdat de auto geregisteerd staat als ‘2-seater' en daarnaast zaten er geen gordels in m'n zelf gecreerde achterbank. In Darwin ben ik trouwens niet zo heel lang gebleven want het is gruwelijk warm daar.

De volgende bestemming was Alice Springs. Uiteraard weer mensen verzameld voor de lange rit door de woestijn, 2 Duitsers en een Australiër. Met hen onder andere naar Uluru - Kata Tjuta National Park geweest, twee bergen of eigenlijk stenen; Uluru en Kata Tjuta. Vervolgens nog naar de ‘Kings Canyon' geweest, een andere Nationaal Park in het rode centrum van Australië. Op de weg terug van ‘Kings Canyon' naar Alice Spings heb ik de meest stresvolle uren achter het stuur gehad. Hieronder het verhaal hoe ik het toendertijd beschreef:

'Na twee dagen in het Nationale Park te hebben gespendeerd. Zijn we, voordat we teruggingen naar Alice Springs, naar 't Watarrka Nationale Park geweest. Dit park ligt zo'n 200 kilometer ten noorden van Uluru en co. Watarrka NP is bekend vanwege de 'Kings Canyon'. Ook hier hebben we een tocht gelopen. Gelopen is misschien iets te veel gezegd. Ik had zo'n enorme spierpijn door het beklimmen van Uluru, alsof ik de nacht in m'n busjehad doorgebracht met een heel grote Aboriginal.... Toen we terugkwamen met de auto bleek de linkerachterband helemaal leeg gelopen te zijn. Ik had geen krik, maar gelukkig wel een hard reservewiel, daar was alles mee gezegd, want er zat geen profiel meer op de reserveband. Met behulp van een andere toerist m'n band vervangen, waarop we onze weg konden vervolgen.

Dezelfde dag, na het lopen van de track en het verwisselen van m'n band, zijn we teruggereden naar Alice en hier begon alle ellende. Er is een mogelijkheid om af te snijden richting Alice, dit scheelde zo'n 150 km, wat toch een hoop kilometers endusgeld bespaard. Echter is deze weg niet geasfalteerd; een gravelroad. Het rijden op een gravelroad is voor mij niet vreemd meer, maar dit was verreweg de beroerdste waarop ik ooit gereden had. Er zitten zoveel hobbels op de weg dat het beter is wat sneller te rijden, waardoor je al het ware over de hobbels ‘vliegt'. Maar als er een kuil in de weg zit en je rijdt zo'n 60 km p/u dan vlieg je letterlijk met je kop tegen het dak aan. Ik noem het wel een gravelroad, maar het was meer een combinatie van hard en zacht zand. Als een ware rallyrijder, de bus ging alle kanten op kwamen we de eerste 10 kilometer zonder problemen door. Owja, deze offroadtrack was maar liefst 100 km. Maar toen begon het: ik reed zo hard door een kuil heen dat de motor een heel vreemd geluid begon te maken. Het maakte zo'n herrie, alsof die zwaar opgevoerd was. Daarnaast was al het vermogen verdwenen, waardoor die nog sloomer was dan hij al is....

Meteen gestopt daar in het zand, maar aan de motor zag ik weinig verkeerds. We zaten in de 'middle of nowhere', dus ik had geen andere keuze dan verder- of terugrijden. Maar op onze kaart leek de weg na 20 km beter te worden, waarop ik besloot maar verder te gaan door het zand. Ondertussen begon de hele auto naar benzine te ruiken, waarop ik dacht dat de bezinetank lek was. Terwijl we verder reden zien we enkele oude achtergelaten autovrakken en een gezin Aboriginalslangs de weg, deze stonden daar met ‘pech', maar ik had ook pech maar kon gelukkig nog rijden. Ik wist nog dat Matt me vertelde dat je niet moet stoppen voor hen omdat ze je beroven! Vol gas langs de abo's gereden, maar ik kon niet harder dan 70 á 80 kilometer per uur. Ik kon wel janken!

Na 2 uur offroad bereikten we de geasfalteerde weg. Wauw wat een verademing. Me vullingen zaten los, heb een zere reet, maar we rijden nog! De laatste 150 kilometer naar Alice Springs voelden als een eeuwigheid, maar tot mijn grote opluchting haalden we het tot Alice, we zaten weer in de beschaving...!'

Als ik nu terugdenk aan die tijd dan kan ik er hard om lachen, maar toen....pff. Van Alice Springs, de ghetto van Australië waar al het uitschot van de samenleving op straat leeft, ben ik naar Cairns, een kleine stad aan de Oostkust gereden. Van de woestijn naar de tropische regenwouden boven Cairns. Ook in Cairns een fantastische tijd gehad met zoveel mensen die ik heb leren kennen. Daarnaast het ‘Great Barrier Reef' gezien, een van de mooiste, zoniet het mooiste koraalrif te wereld. M'n vader, een verwend duiker zal ongetwijfeld met enige jaloezie de foto's hebben bekeken....

Na 3 weken in Cairns te zijn gebleven ben ik via Brisbane weer naar Sydney gereden. De cirkel was rond, maar m'n reislust was nog niet over. Met mijn laatste ‘taxback' money ben ik voor 6 weken naar Nieuw-Zeeland gegaan! In Nieuw-Zeeland heb ik bijna alles liftend gedaan, geld voor de bus had ik namelijk niet. Daarnaast nog geïnvesteerd in een goede tent, want ook dagelijks slapen in een hostel kon ik me niet permiteren. Ondanks soms verschrikklijke zware tijden, in zowel mentaal als fysiek opzicht waren dit zonder meer de mooiste weken van de in totzal 47 weken dat ik ‘Down Under' heb gereisd. Hier werd keihard bevestigd dat geld niet gelukkig maakt, het maakt het leven alleen makkelijker. Tot m'n 67e ergens op een kantoor zitten en dan pas beginnen met ‘leven' is zeker niet voor mij weggelegd. Genieten van het leven zolang het kan....

Maar weer naar het heden, want m'n auto heb ik vorige week verkocht. Zoals ik eerder vertelde zou het ‘politie-verhaal' in Broome nog gevolgen hebben: Twee weken geleden reed ik op een drukke weg net buiten het stadscentrum. Van verre hoorde ik een politieauto met loeiende sirene aankomen, zoals het hoort een baantje naar links om die ‘Wout' erlangs te laten. Blijft die tot m'n grote verbazing achter me rijden en begint die lichtsignalen en dergelijke te geven dat ik moest stoppen. 'Godverdomme, dacht ik, dat heb ik weer, zal wel te hard gereden hebben ofzo...' Ik parkeer m'n bus langs de weg en die smeris komt naar me toe en zegt: 'Your registration is expired'. Ik zeg tegen meneer agent: 'Ik heb wel een registratie voor de auto, kijk maar naar m'n sticker op het raam. Ooow zegt die dan heb je boetes of iets dergelijks openstaan waardoor ze je registratie inkorten. Heeft de ‘RTA', het kantoor waar alles geregisteerd wordt met betrekking tot transport, de registratie ingekort van 27 november 2012 tot en met 27 juni 2012. Hierdoor reed ik al 3 maanden zonder registratie rond. Wat inhoud dat de auto niet verzekerd is. Ik zeg tegen die agent: 'maar ik kan hier niet blijven staan, ik leef in dat ding' 'Hij mag alleen achterop een vrachtwagen worden vervoerd, zegt die agent'. 'Maar ik moet nog maar een paar kilomter naar de straat waar ik kampeer, kan ik dat stukje niet gewoon rijden?' Daarop gaf die een mooi politiek antwoord: 'I don't give you permission, but I won't pull you over'. Oftwel: 'Ik geef je geen toestemming, maar ik zal je ook niet aanhouden'. Dus voorzichtig de laatste kilomters gereden, want als ik een ongeluk of iets veroorzaak dat kom ik voorlopig niet thuis dacht ik....

Toen er mensen kwamen kijken voor m'n busje wilden ze uiteraard een testrit maken. M'n hartslag steeg dan ook aanzienlijk terwijl ze rondreden. Maar uiteindelijk vorige week de auto verkocht aan een Nieuw-Zeelands koppel die er helemaal blij mee waren. Omdat ze geen verstand hadden van auto's wilden ze er eerst een garage naar laten kijken. Uiteraard zei ik heel enthousiast dat dit geen probleem was, ondanks dat ik wist dat er enkele mankementen waren. Zo lekte de auto remvloeistof bij het rechterachterwiel...

We lieten het busje achter bij de garage en een uur later konden we terugkomen. Ik zorgde er natuurlijk voor dat ik eerder bij de garage terug was dan hen, zodat ik al kon kijken wat er mis zou zijn. Toen ik aankwam vroeg ik aan de monteur hoe de auto was. Zegt die vent: 'It's a drama' waarop die het rapport onder me neus legt. Alle banden moesten volgens hem vervangen worden. Ik zeg ben je wel helemaal lekker. Ik heb in Cairns 2 bandjes vervangen en elke blinde kan zien dat er genoeg profiel op zit! En zo waren er nog een aantal kleine dingen waar ik het totaal niet mee eens was... Ik zeg tegen die monteur dat ik me auto moet verkopen, omdat ik terugga naar Nederland, maar met zo'n rapport raak ik hem aan de straatstenen niet kwijt. Dit begreep hij wel en hij wist dondersgoed dat een aantal dingen in het rapport onzin waren en motorisch was de auto nog in uitstekende conditie.

Ik wachtte het koppel buiten op en vertelde al dat een aantal dingen op het rapport ‘bullshit' waren. Het enige waar de garage op hoopte is dat hen het lieten repareren. Ondertussen had ik al tegen de monteur gezegd dat ik niets laat repareren, dus als ze m'n auto niet kopen verdien je zeker niets.... Terwijl hij het koppel meenam naar zijn kantoor om hen te ‘adviseren' wachtte ik buiten in spanning af. Zegt het koppel tegen me: 'De monteur zegt dat de auto 1.400 dollar waard is....' Ik had de auto er dacht ik voor 1.700 of 1.800 dollar opstaan en accepteerde het bod uiteraard meteen. (Een afschrijving van 1.100 dollar op 32.000 gereden kilometers in zo slecht nog niet) Het geld in ontvangst genomen en de monteur even een knipoog gegeven voor z'n prima advies.

De laatste week heb ik doorgebracht in een hostel. Wederom een fantastische tijd gehad. Nog een weekje genoten want de kans dat ik nog een keer in Australië kom is niet heel groot. (Ze zullen me waarschijnlijk ook geen visum geven met al die boetes)

Zoals gezegd ben ik zaterdagochtend weer op Nederlandse bodem; ‘Back to the reality'. Na 11 maanden te hebben gereisd besef ik pas hoe goed ik het thuis heb. Ik had nog nooit m'n kleding gewassen, nooit een fatsoenlijke maaltijd gekookt en zo zijn er nog een aantal dingen. Het enige wat ik kon waren eieren bakken. De eerste keer dat ik pasta maakte ging dan ook compleet mis, de pasta was opgelost tot een soort behanglijm. De eerste keer dat ik m'n kleding waste zag al het witgoed er niet meer uit... Een dergelijke reis maken als ik gedaan heb is dan ook zo leerzaam, veel leerzamer dan dan een jaar in de collegebanken hangen.

De eerste dagen zullen waarschijnlijk wel wennen zijn. ‘Gewoon' een kledingkast, een koelkast, een waterkoker en nog veel meer ‘luxe' tot m'n beschikking. Daarnaast weer kroketten en frikandellen eten en niet te vergeten Nederlandse kaas, ze verkopen het hier wel, maar het is onbetaalbaar. Tijd om af te ronden voordat het verhaal nog langer wordt.

Iedereen die mij het afgelopen jaar heeft gevolgd op reismee.NL wil ik bedanken voor het lezen van mijn avonturen en de meesten van jullie zal ik snel weer zien! Tot snel en een laatste groet vanuit Australië!

Cheers,

Rick