Ik ben nu anderhalve week in Nieuw-Zeeland en de tijd vliegt: Vorige week maandag ben ik 1 uur 's nachts gearriveerd op de luchthaven van Auckland. Omdat er pas in de vroege morgen bussen rijden richting het centrum even een nachtje (zoals aangekondigd)daar doorgebracht.....

De volgende morgen naar het centrum van Auckland gegaan. De stad Auckland is weinig bijzonder, enige trekpleister is 'The Skytower'. Daarom direct maar besloten de stad te verlaten om richting Cape Reinga te gaan, het uiterste noorden van Nieuw-Zeeland.

Bij een benzinepomp begon mijn 'hitchhike' avontuur. Ik vroeg aan een man die daar zijn auto vol stond te tanken of hij richting het Noorden ging. En ja, ik kon een stuk met hem meerijden. langs de snelpweg heeft hij me afgezet bij een benzinepomp, daar ontmoette ik een vrachtwagenchauffeur. Hij was een echte Maori, Phil was zijn naam. Met hem ben ik helemaal naar Dargaville gereden. De bedoeling was om me in Wellsford af te zetten, maar we hadden beide mooie verhalen, waarop hij me vroeg: 'Als je zin hebt kun je meerijden naar Dargaville?' Ach ja waarom niet....Via Dargaville wilde ik naar Opononi, echter ontmoette ik daar bij een supermarkt een heel aardige vrouw. Ze vertelde me dat het eenstuk makkelijker is om via Whangarei, aan de oostkust, richting 'The Cape' te gaan. Een vriend van haar man ging met zijn vrachtwagen die kant op om mais af te leveren bij een boerderij. Zodoende heeft ze me bij het bedrijf gebracht en ben ik met Dave meegereden naar Whangarei.

In Whangarei heb ik ergens op een stukje gras achter de bomen; camperen in de natuur is illegaal, m'n tent opgezet. De volgende dag (vorige week dinsdag) ben ik gaan liften richting Cape Reinga. In het centrum ontmoette ik een Maori meisje die naar Kataia ging. Ze ging op bezoek bij haar familie en Kaitaia is vlakbij Cape Reinga, een perfecte lift dus... In de auto raakten we aan de praat over onder andere de Maori cultuur en ook kwamen Maori tattoos ter sprake. 'Als je een tattoo wil, m'n neefje is een 'tattooartist', Ik zeg: 'Maar ik heb geen rooie cent....' 'Maak je daar maar niet druk om...' We zijn toen naar het huis van haar ooms gereden in Kataia. Aanvankelijk was alleen 'Uncle Rick' thuis, daar een bakkie koffie gedronken, en een uurtje later kwam ook 'Uncle Sam' thuis. Uncle Sam heeft een beroerte gehad waardoor de rechtkant van zijn lichaam niet meer functioneerd.... Vervolgens haar neefje ontmoet, welke tattoos zet voor z'n hobby en zijn werk zag er heel goed uit. Eerst werd de buurman (ook een oom) getatoeerd. Het was tenslotte zijn verjaardag. Ondertussen kwam er een hele bak met wiet op tafel en werd er een jointje gedraaid. Ik zeg: 'moet er geen tabak bij? Zover ik weet mix je dat met tabak:' Hun lachen; 'nee, we roken het hier puur'. Waarop de buurman een korte anekdote vertelde: 'Ik nam eens een Duitse backpacker mee en we rookten een jointje in de auto, na drie trekjes was hij zo stoned dat hij de auto niet meer uit kon komen....' Dus dat jointje werd gedraaid en ging iederaan langs, bij mij dus ook... 'Is dit wel zo goed idee dacht ik? Ach ja.... ik zit waarschijnlijk maar een keer in me leven bij een Maori familie die me een tattoo gaan geven, waarom ook niet? Ik nam een trekje en het steeg direct naar me hoofd, ik ben dat uiteraard niet gewend.... Dat jointje komt toch gauw drie tot vier langs voordat die op is.... Bij dit jointje zou het niet blijven, er werd er minstens een per uur gerookt, (we begonnen een uur of drie 's middags). Aan het eind van de middag kreeg ik een Maori tattoo op m'n onderbeen (foto's volgen) om vervolgens mee te eten. Er stond een soort hutspot, met een halve varkenspoot erop en worstjes op het menu. Was echt lekker (ik ben alleen noodles en pasta gewend). Na het avondmaal pakten beide 'Uncles' als een soort 'dessert' hun waterpijp tevoorschijn en uiteraard kwam die ook bij langs.... Echt een fantastische avond gehad en Ik was zo stoned als een garnaal.

Daar op bank geslapen en de volgende dag met de bus naar Cape Reinga gegaan om aan het eind van de dag weer terug te keren bij de familie. Het Maori meisje heeft me bij haar ooms weer opgehaald om me naar Kerikeri te brengen, vanaf hier is een stuk makkelijk liften terug naar Auckland. Onderweg nog gestopt bij een fish & chips zaak, waar ze als verrassing nog een hele maaltijd voor me kocht....'Je bent echt gek dat je dat voor me doet....' Dit is de real 'Kiwi experience'. (Kiwi is de bijnaam voor een Nieuw-Zeelander, zoals Aussie dat is voor een Australier).

Die avondin mijn tent geslapen,omdat het al donker was maar ergens een stukje gras opgezocht. Toen ik wakker werd bleek ik bij iemand in te voortuin te kamperen. Gelukkig vond de eigenaar dat geenprobleem....

Volgende dag(donderdag) gaan liften richting Auckland. Bestemming was Paeroa, daar werkt Janneke (wie ik kende van het uitgaan in Nederland) als Au-pair. Met haar kon ik dan die vrijdag dan meerijden naar Taupo.

In kerikeri kreeg ik een lift van Owen, wie helemaal die kant op gang, beter kon dus niet.... Owen ging naar de boerdrij van zijn moeder in Pokeno, dit ligt ten zuiden van Auckland. Zijn moeder was op vakantie in Australie en twee weken geleden is zijn broer overleden bij een auto-ongeluk. Normaal gesproken doet hij al het werk op de boerderij. Owen nodigde me uit om mee te gaan naar de boerderij, aangezien ik voldoende tijd had.... Op de boerderij gingen we de koeien voeren, met een quat en een aanhanger erachter mocht ik door de heuvels van Nieuw-Zeeland naar de koeien rijden.... Vervolgens wat hekken gerepareerd engeprobeerd karpers te vangen met een net, helaas niet gelukt... Op de boerderij gegeten en een pilsje gedronken met Owen en zijn broer Neill, die ook op de boerderij woont. Ik kon daar blijven slapen en de volgende dag ben ik naar Paeroa gaan liften....

We zijn toenmet Janneke en haar vriendinnen naar Lake Taupo gereden. Een van haar vriendinnen: Grietje uit Urk was 21 geworden en had een huisje gehuurd voor een weekend. Ik kon daar blijven slapen en de volgende dag ben ik naar Tongariro National Park gegaan.Een vrouw gaf me een lift naar het Information Centre en gaf me ook nog eens20 dollar, dan kun je wat lekker kopen zegt ze. 'Woow, das is echt heel aardig!'

Aanvankelijk zou ikeen dag gaan lopen in het park, vanwege een vulkaanuitbarsting en het slechte waren veel tracks dicht .... Echter ontmoette ik onderweg een Fransman, Martin en hij ging wel een lange track lopen.... 'We zullen wel zien of we over de rivieren komen' En omdat het echt een heel mooi National Park is besloten om toch maar een lange track te gaan lopen, ondanks dat ik voedsel had voor twee dagen.....

De track gaat tussen twee vulkanen door, welke door de enorme hoogte van bijna 3 kilometer helemaal besneeuwd zijn. De regio trekt dan ookveel toeristen aan die de skies onderbinden, er zijn maar weinig gekken die daar in de winter een hikingtrack gaan lopen... (Alleen ik en een 52-jarige Fransman)

Vandaag (woensdag) ben ik het park weer uitgekomen. Gisteren fysiek echt de zwaarste dagvan m'n leven gehad: Zaterdag ben ik aangekomen in Whakapapa Village waar de track begint. Daar die nacht geslapen in m'n tent bij een waterval. Echt een supermooie plek om te kamperen, alleen het was nogal koud. In combinatie met 2 dagen regen; een hel! M'n voeten waren bevroren, ondanks 3(!) paar sokken. De volgende dag (zondag) ben ik de track gaan lopen naar de eerste hut. Dit kost 15 dollar, maar er zijn toch geen rangers..... besparen noemen we dat..... En na 6 uur lopen kwam ik daar aan. Zodoende de Fransman ontmoet met wie ik de volgende dag samen ben gaan lopen naar de volgende hut.

De hutten staan op een afstand van elkaar dat loopbaar is in een dag... 5 a 6 uur. Echter zat ik met voedselschaarste, omdat ik aanvankelijk maar 1 of 2 dagen zou lopen.... Daarom besloten om met die Fransman een hut over te slaan en naar de volgende hut te lopen. Ik was 's ochtend 7 uur vertrokken enkwam half 1 aan bij de hut... De volgende hut stond volgens de borden op 6 uur lopen. Dit zou betekenendat we inhet donker aankwamen.... God zij dank lag er in het hutje onderweg eten: 2 mueslirepen, een pakje suiker en citroenpoeder voor in je drinken. Dat allemaal naar binnen gewerkt, want m'n benen waren helemaal leeg..... Om 1 uur begonnen aan de 6-uur lange hiking over slechts 8,5 kilometer. De trek ging over bergen door de vulkanische as endoor de sneeuw. Met 20 kilo op je rug een absolute hel! Daarnaast kwam het met bakken uit de hemel waardoor we helemaal doorweekt waren..... Uiteindelijk zijn we 6 uur 's avond bij de hut aangekomen, een uur eerder dan gepland. Die dag 11-uur lang gelopen over 'slechts' een afstand van 21 kilometer.

Vandaag de laatste 3 uur gelopen naar de weg toe. Daar ben ik naar het dorpje Ohakune gelift en heefteen man me bij de supermarkt afgezet. Dit verhaal heb ik getypt in de bibliotheek tegenover de supermarkt met een zak chips naast me....

Excuus voor eventuele spelfouten, ben erg moe vanwege het vele lopen en de weinig slaap..... Straks weer verder liften richting het oosten, bestemming Edmont National Park! Nieuw-Zeeland is namelijk zo gaaf!