In vorig verslag hebben jullie kunnen lezen dat ik de ' Overland Track' zou gaan lopen, hierbij een verslag van mijn ' hiking tocht':

Woensdag 1 februari zijn wij richting Cradle Mountain National Park gegaan, nadat wij eerder nog Mount Field National Park hadden bezocht, om de Overland Track te gaan lopen. Normaliter hoort men te reserveren (en online 210 dollar te betalen) voordat er aan deze tocht begonnen kan worden, dit om het aantal lopers te beperken. Echter was niemand van ons in het bezit van een creditcard. Gelukkkig was het een vrij rustige week waardoor ik na betaling de volgende dag kon gaan lopen.

Die avond ben ik mijn backapck gaan vullen met voornamelijk voedsel. Dit hadden we eerder aangeschaft in Queenstown, een klein mijndorpje ten westen van Cradle Mountain -LakeSaint ClairNational Park. Mijn voedselpakket bestond uit het volgende:
- 3 zakken pasta (spirelli)
- 2 liter potten pastasaus
- 4 potten tomatenpuree
- 1 kilo rijst
- 1pot chicken tonight
- 2 blikken sperziebonen
- 6 blikken tonijn a 500 gram p/s
- 6 mueslierepen
- 6 chocoladerepen
- 3 liter water

Daarnaast had ik meegenomen:
- 2 persoonstent
- slaapmatje
- kleding
- kookstel
- steelpan
- en nog veel meer.....

Met mijn uitrusting werd ik donderdagochtend 8 uur door een busje afgezet bij 'Ronny Creek', vanaf hier begint de Overland Track naar Lake Saint Clair....

Dag 1

Al na een paar honderd meter lopen stond het zweet op m'n voorhoofd en deden mijn schouders veel pijn. De moed zakte in m'n schoenen, In de wetenschap dat ik nog vele kilometers moest afleggen. Echter maakte het landschap veel goed en na een uurtje of drie lopen kwam Cradle Mountain in zicht, dit is verreweg de bekendste berg in Tasmania en ruim 1500 meter hoog.

Om de berg te beklimmen ga je van het ' hoofdpad' af een 'sidetrack' op. Van deze ' sidetracks' zijn er voor de Overland Track acht. De kilometers die je hier voor loopt zijn bovenop de 80 kilometer naar Lake St. Clair.

Uiteraard wilde ik deze berg graag beklimmen en liet mijn backpack aan de voet van de berg achter, dit voelde echt als een verademing - lopen zonder backpack, woow! Men(medewerkers van het Cradle MountainNationalPark)heeft een soort route uitgezet om de gemakkelijkste weg naar boven te klimmen. Echterhad ik deze route, welke rondom de berg gaat niet gezien, en ben regelrecht naar boven geklommen. Bijna aan de top moest ik stenen van meer dat 2 meter beklimmen en liep ik over de smalste richels. Op dat moment dacht ik 'hoe kan iemand van 50+ in godsnaam deze berg beklimmen?' Tsja, gewoon door de goede route te nemen....

Ondanks de verkeerde, maar wel veel snellere route, had ik de top bereikt en het uitzicht was schitterend! Na te zijn afgedaald en weer bepakt mijn pad te vervolgen bestond er de mogelijkheid nog een berg te beklimmen: de Barn Bluff (Hij is net even hoger dan deMt. Cradle en wordt op de kaart uitgeduid alsberg voor de ervaren loper)Deze sidetrack was 7 kilometer lang. Of ik kon naar de eerste hut, The Watervalley Hut, op de route, dit was nog zo'n 30 minuten lopen. Omdat ik toch al halfdood was besloot ik nog maar een bergje te pakken, halfdood of helemaal dood hetmaakt toch weinig verschil.... Ook op de top van de Barn Bluff was het uitzicht fantastisch!

Net na 6'en bereikte ik de eerste hut, waar ik mijn tentje opzette. Deze had ik bij de K-Mart (een grote winkel waar je vanalles kunt kopen) voor 15 dollar gekocht. Netals een matje, deze was slechts 5 dollar, maar had deze net zo goed niet hoeven aanschaffen. Ik had nog steeds het gevoelop deharde grond te liggen.

Dag 2

'sOchtendrond een uur of 9ben ik, nanauwelijks geslapen tehebben, vertrokken naar devolgende hut, Windermere hut. Echter was dit maar12 kilometer, inclusief de sidetrack naarLake Will (3 km). Daarom besloot ik mijn weg te vervolgenendeze hut over te slaan. Echter washet vanaf de Windermere hut naar devolgende hut, New Pelionhut17 kilometer lopen. Om niet in het donker aan te komen besloot ik te overnachten bij Frog Flats,een open plek in het bos waarmen een tent kan opzetten, zo'n 5 kilometer voor de New Pelion Hut.

Dag 3

Deze dag bracht mij uiteraad naarThe New Pelion Hut, met onderweg nog een korte sidetrack naar de Old Pelion Hut (wordt niet meer gebruikt en als historisch beschreven).

Vanaf de New Pelion hut loopeen andere sidetrack: MountOakleigh. Wederomzonder backpack, dezeliet ik in de hut achter, besloot ik ook deze berg te beklimmen.Op mijn kaart werdaangegeven dat menvoorbereid moest zijn op natte schoenen en kleding.Pfff,ze hadden ook gewoonkunnenneerzetten dat jedwarsdoor een moeras moet lopen....Na vier uur (het was slechts 7 kilometer)lopen in de brandende zon, tot mijnliesen in de blubber en de top gehaald te hebben was ik dan ookheel blij weer terug te zijn bij de hut. In plaats van mijn tent op te zetten besloot ik te slapen in de hut, er werd namelijk regen voorspeld.

Dag 4

Deze dag stond in het teken van Mount Ossa, de hoogste berg in het park. Deze ben ik samen gaan beklimmen met Tom. Tom had ik de dag ervoor ontmoet in de New Pelion Hut. Tom is een 26-jarige Tsjech, die de afgelopen 5 jaar in Nieuw-Zeeland heeft gewerkt en gereisd. De klim was zwaar onder meer vanwege de harde wind, maar we hadden het, als een van de weinigen die dag, gehaald.

Na de klim zijn we gaan lopen naar de hut, De Kia Ora hut. Dit betekent 'Welkom' in Nieuw-Zeeland (heeft Tom me verteld) Bij het zien van mijn uitrusting in de hut lag Tom dubbel van het lachen. Ik liep namelijk op mijn werkschoenen, had een hele grote 'stove'(kookpit) bij me en een hoeveelheideten waar ze in Afrika maanden van kunnen leven. Daarentegen had Tom (en iedereen die ik verder ontmoet heb)een heel klein gaspitje en allemaal poeder bij zich om dit vervolgens te mengen met water. Ondanks deze vele extra kilo's heb ik welheerlijk gegeten.

Dag 5

Deze dagben ik samen met Tom, de girls (Hannah, een Amerikaans meisje en Laoighseeen Iers meisje met een heel moeilijk uit te spreken naam) en Tina, een Duits meisje naar de Bert Nichols Hut gelopen. Onderweg hebben we nogtwee sidetracks gedaan, waar we drie watervallen hebben gezien. In de vergelijking met de vorige dagen was het een heel gemakkelijke dag, slecht 14 kilometer en een veel lichtere backpack door al het voedsel dat ik at.

Dag 6en 7

De laatste twee dagenben iksamenmet Ricardo (Hij is 1 dag later dan mij gestart, maar heeft niet alle sidetracks gedaan) naar het eindpunt langs Lake St. Clair gelopen. Hier heeft Danny (Hij is een week later gaan lopen vanwege een verrekte nek) ons opgehaald en teruggebracht naar het startpunt.

Via Devonport ben ik in Burnie beland om mijn ticket voor de boot te boeken. In de bibliotheekvan Devonport hadden ze alleen twee oude laptops (vanwege een renovatie) waar ik niet kon Internetbankieren, zodoende zit ik nu in de bibliotheek van Burnie om mijn ticket terug naar Melbourne te regelen. Het volgende verslag zal weer vanaf het 'mainland' komen!