De tijd vliegt, ik ben nu alweertwee weken opTasmanie! Zoals jullie de vorige keer hebben kunnen lezen ben ik via Scottsdale naar Binalong Bay gereden. Hier zagen wij (ik reis op Tasmanie samen met twee Nederlanders; Danny en Ricardo) onze eerste witte stranden enspatblauwe zee. Hier geraken was iets lastiger dan verwacht. Mijn navigatiesysteem stuurden ons over de kortste weg en dit was niet over de snelweg maar over een gravelroad. In de weg zaten vele kuilen en het was ongelovelijk stoffig, omdat het al dagen niet had geregend. In de klep van m'n busje zat een klein gaatje waardoor de gehele achterkant onder het stof zat.Ondanks de vele kuilen was ik blij dat m'n vullingen er nog in zaten, maar we zijn er gekomen.

De eerste drie dagen zijn wij hier gebleven en hebben Danny en ik onder andere een vishengel gekocht. Echt succesvol is het nog niet geweest, maar ik kan jullie gartanderen; er gaan hele grote vissen gevangen worden! Danny is overigens een kraanmachinist uit Tilburg, praat in zijn eigen dialect en noemt de politie 'wouten, pas maar op andere komen die klote wouten weer!'.

En Danny reist samen met Ricardo, ook wel Rico genaamd. Rico is een wandelde natuurencyclopedie uit Amsterdam, wat heel erg handig is hier op Tasmania. Wanneer hij terug is Nederlang gaat hij dan ook beginnen met zijn studie ecologie.

Met die Tilburger en 'boswachter' ben ik van Binalong Bay via de kust naar het Frecinet National Park gereisd. In dit park ligt de bekendste bay van Tasmanie en behoort tot de top-10 stranden in de wereld: Wineglass Bay. Op een paar kilometer lopen vanaf Wineglass Bay ligt Hazards Beach. Dit is iets minder bekend, maar persoonlijk vond ik dit strand nog mooier. 'Alsof men een stuk natuur uit de Caribbean heeft gehaald en in Tasmanie heeft neergelegd'.

De volgende dag zijn we vertrokken naar Port Arthur. Dit is een bekend strafkamp uit de 19e eeuw. De Engelsen hebben in deze tijd hun stempel hierop gedrukt toen Australie nog een kolonie van de Engelsen was. Echter is Tasmanie in 1642 wel ontdekt door een Nederlander: Abel Tasman. De Nederlandse invloeden zijn heden ten dagen nog we zichtbaar, zo staat Port Arthur op Van Diemens Land (VDL). Dit was wel voldoende geschiedenis, zo hebben mijn verhalen toch nog iets educatiefs.

Afgelopen maandag zijn we in Hobart aangekomen, de hoofdstad van Tasmanie. Van deze dag hebben Danny en Rico gebruik gemaakt om te overnachten in een hostel. Echt veel ruimte hebben ze namelijk niet om te slapen in de kofferbak van hun Falcon Commodore. Daarnaast konden we een warme douche nemen. Het was alweer twee weken geleden dat we een warme douche hadden. (Op de campings waar we hebben overnachtwaren alleen koude douches) Deze douches waren zo verschrikkelijk koud, wanneer je je hoofd onder een van deze douche hield kreeg je direct pijn in je hoofd, alsof je een ijsje net te snel hebt opgegeten. En na tien minuten douchen begin je te klappertanden enbeginnen jeledematen blauw te kleuren. Oftwel; het was tijd om onder de douche vandaan te komen. Dan besef je pas hoe blij we mogen zijn dat we elke dag een lekkere was douche kunnen nemen.

Dinsdagavond zijn we naar het casino in Hobart gegaan. We speelden de hele avond roulette en maakten gebruik van een strategie die ik van te voren had uitgedacht:je zet bijvoorbeeld 10 dollar in op zwart, verlies je dan zet je de volgende beurt 20 dollar in, mocht je dan weer verliezen dan wordt het bedrag wederom verdubbeld.Win in je een van deze drie keren dan win je 10 dollar en begin je het volgende spel weer met 10 dollar.

Bovenstaande klinkt heel logisch maar naarmate de tijd verstrijkt wint het casino altijd. De kunst van het spelen van dezeverslavende spelletjes is het op tijd kunnen stoppen. Danny de Tilburger had deze avond waarschijnlijk ergens een hoefijzer verstopt. Hij ging naar huis (ow nee naar zijn auto) met 650 dollar winst,nadat hij de laatste beurt 350 dollar op zwart had ingezet. Ik won deze avond 163,50 dollar, ook niet slecht. Rico had minder geluk en verloor 100 dollar.

De afgelopen dagen hebben we overnacht op Mount Wellington. Overingens was het op een van deze dagen Austalie Day. Alle winkels zijn gesloten, iedereen is vrij, er rijden vele auto's met Australische vlaggetjes erop envelenroepen: ' Aussie Aussie Aussie oi oi oi'

Maardeze berg ligt naast de stad en vanaf de top heb je een adembenemend uitzicht over de stad Hobart. Halverwege de berg ligt een parkeerplaats waar we hebben gecampeerd en bijna dagelijks hebben gebarbecued. Het is namelijk heerlijk weer hier met een strakblauwe hemel en temperaturen die de 30 graden aantikken.

De komende dagen zullen we naar het noorden vertrekken om de Overland Track te gaan lopen. Een route van 80 kilometer die van Cradle Mountain naar Lake St. Clair loopt. (Google even Overland Track en bekijk de afbeeldingen,dit geeft jullie enig idee wat mij te wachten staat) Echter zullen wij waarschijnlijkook alle zijpaden lopen, waardoor deze track ongeveer een week zal duren. Mocht ik dit overleven (Nee hoor, die Tilburger gaat het veel zwaarder krijgen, want van de hele dag op een kraantje zittten krijg je geen conditie) dan zal ik mijn ervaringen met betrekking tot deze track met jullie delen!